خدای من! الهِ من! دوستت دارم و با ذره ذره وجودم مِهرت را و مهربانی ات را درک می کنم و سپاس می گویم. می آیم که دورت بگردم! لایقم کن که درک حضور داشته باشم. معرفتم بده که این ذره ناچیز هم ، مکان را ، زمان را وشرف حضور را بفهمد. ارزشم بده و لبیک اللهم لبیکم را بی پاسخ مگذار. در دعای شعبانیه می خوانیم: «إِلَهِی هَبْ لِی کَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِیَاءِ نَظَرِهَا إِلَیْکَ، حَتَّى تَخِرَقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ، فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَهِ وَ تَصِیرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَهً بِعِزِّ قُدْسِک‏» خدایا! کمال جدایى از مخلوقات را، براى رسیدن کامل به خودت به من ارزانى کن، و دیدگان دل هایمان را به پرتو نگاه به سوى خویش روشن کن، تا دیدگان دل پرده‏ هاى نور را دریده و به سرچشمه عظمت دست یابد، و جان هایمان آویخته به شکوه قدست گردد. مطلوب در این قطعه از دعا، برخورداری از حالات نورانى است که موجب می شود تا دیدگان قلوب به فروغ نظر به جمال حق تعالى روشن گردد. «کمال انقطاع» آن است که تمام حجب ظلمانى و نورانى پاره و کنار زده شود، تا به مهمان سراى الهى که «معدن عظمت» است بتوان وارد گردید. لذا در این مناجات از خداوند متعال، بینایى و نورانیّت قلبى طلب مى ‏کنند، تا بتوانند حجب نورانى را دریده به معدن عظمت برسند.