🌹🌹🌹🍀🍀گسترش فساد و عيّاشى در دستگاه خلافت‏: خوشگذرانى، هوسرانى و شب‏ نشينى‏هاى توأم با ميگسارى و آوازه‏خوانى از ويژگي هاى زمامداران دوره دوّم عبّاسى است. در اين دوره به لحاظ فراغت خلفا از كارهاى ادارى و سياسى كشور، دستگاه خلافت بيش از پيش به عيّاشى و بى‏بندوبارى روى آورد و خلفا و درباريان به جاى رسيدگى به كار مردم و اداره امور كشور، وقت خود را به خوشگذرانى و بزم هاى آنچنانى مى‏گذراندند. 🌹🍀در دوران امامت امام هادى عليه السلام، قلمرو اسلامى، صحنه درگيري ها و آشوب هاى گروه هاى مختلف بود. علّت اساسى آن، تبديل دستگاه خلافت به سلطنت بود كه پادشاهى آن را نظاميان ترك بر عهده داشتند و خلفا تنها ابزار اعمال سياست هاى آنان بودند. 🌹🍀در چنين شرايطى، طبيعى بود كه مخالفان حكومت نيز صبغه نظامى به خود بگيرند و دست به شمشير ببرند؛ بدين جهت است كه مى‏بينيم در اين دوره، بازارِ برخوردهاى نظامى جناح هاى مخالف حكومت با حكومت داران ترك، گرم تر از دوره‏هاى پيشين است و كشمكشهاى سياسى و اعتقادى دوران مأمون در اين دوره، جاى خود را به تحرّكات سياسى و برخوردهاى نظامى داده است. اين آشوبها و فتنه‏ها در بيشتر مناطق به ويژه بغداد، اندلس، فارس، طبرستان، ماوراءالنّهر، سرزمين شام و ... به چشم مى‏خورد.(کامل،ج6،ص:447)🌹🍀 نتايج زيانبار اين كشمكشها در درون جامعه اسلامى متوجّه توده‏هاى مردم مى‏شد كه راه به جايى نداشتند. آنان، هم از سوى حكومت و عوامل ستمگر و سنگدل آن همچون «ابن زيّات» و «ابن خصيب» تحت فشار و اذيّت و آزار بودند و هم از ناحيه گروه هاى شورشگر، منتهى‏ از ناحيه هر كدام به نحوى. تنها راه نجات مردم از اين تنگنا ، روى آوردن به مكتب اهل بيت عليهم السلام و پناه بردن به دامن پيشواى دلسوز امّت؛ حضرت امام على الهادى عليه السلام بود(همان،ص:234).🌹🌹🌹🍀🍀 ۶