از شیعیانِ امام هادی (ع) بود. روزی نامه‌ای برای حضرت نوشت و فرستاد: مولای من! امام من! از شما دور افتاده‌ام نه ‌می‌توانم ببینمتان و نه می توانم صدایتان را بشنوم، گاهی تمام دلم را غم می‌گیرد گرفتاری ها و بلاها از هرطرف مرا محاصره می‌کنند... حضرت در پاسخش فرمودند: هرگاه حاجتی داشتی، غمی داشتی، اصلا همین که دلت خواست با ما حرف بزنی، فقط کافیست لب هایت را حرکت بدهی و با ما حرف بزنی! همین! ما از شما دور نیستیم.... ‌ ‌ای هم‌صحبت روز و شب ما حسین..... (📚برداشتی از یک روایت بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۳۰۶) ‌