دستِ ناقِصی دیدم، هر شب به دُعا می رفت از فَرطِ مُحبت ها تا عَرشِ خدا می رفت دَردِ من و ما کم بود، دَردِ دیگران اَفزون ملّتِ فِلسطین را، تا فَتح و اعلا می رفت نِیش و زخم ها می خورد، طَعن و حِیله ها می دید چون پیامبر خاتم ص، در صَبر و صَفا می رفت در اوجِ خِباثَت ها، از رَفیق و ناکَس ها مُطمَئن چو جَدِّ خود، تا کَرب و بَلا می رفت از نیَّت و اِخلاصَش، پِی به مَطلبی بُردم این عزیزِ «رَهبَر» بود، فارِغ زِ هویٰ می رفت