امام باقر عليه السلام در كنار ملتزم‏ حَبابه والبيّه گويد: مردى را در مكه به هنگام عصر در كنار ملتزم (يا در فاصله ميان درِ كعبه و حجرالأسود) بر فراز قسمت بلندى از زمين ديدم كه ميان خويش را با عمامه بسته (آنچنان شكوهمند) كه مى‏ پنداشتى خورشيدى است بر فراز كوه‏ها و يا تاجى بر تارك مردان (حاضر در آن‏جا)، دست و ديده به آسمان گشوده و به ‏دعا و نيايش پرداخته بود، سپس مردم به‏ سويش شتافتند و حل مسائل پيچيده علمى و مسائل مشكل خود را از او مى ‏پرسيدند و او تا به هزار سؤال آنان پاسخ نگفت، از آن‏جا نرفت، سپس برخاست وآهنگ رفتن كرد. ابوبصير مى ‏گويد: شخصى باصداى رسابانگ برداشت كه: «بدانيد كه اين مرد شكافنده (مشكلات) علوم پيامبران، روشنگر راه‏ها (ى رستگارى)، بهترين زاده سكانداران كشتى نجات، فرزند فاطمه، حجّت باقى مانده الهى در زمين، مخزن و محرم اسرار خدا، پور حضرت محمد، خديجه، على و فاطمه (صلوات اللَّه عليهم اجمعين)، مشعل ماندگار هدايت دين است.» امام صادق عليه السلام در كنار ملتزم‏ شيخ طوسى در تهذيب روايتى از امام صادق عليه السلام نقل كرده كه آن حضرت در ضمن‏ آداب ملتزم فرموده است:«سپس به گناهانى كه انجام داده‏اى، براى پروردگارت اقرار كن ...» امام كاظم عليه السلام در كنار ملتزم‏ سعدان بن مسلم مى‏ گويد: حضرت ابوالحسن (امام كاظم عليه السلام) را ديدم كه در آخرين دور هفتم طوافش، دستش را گشوده و التزام كرده بود. آداب ملتزم‏ از ويژگى ‏هاى بسيارى از عباداتِ واجب و مستحب، داشتن نظم و ترتيبى حساب شده است؛ به اين معنا كه در چه زمان و در كجا باشد و چگونه انجام شود. در اين ميان ملتزم نيز آدابى دارد كه در روايات به آن‏ها اشاره شده است: زمان التزام: امام صادق عليه السلام مى‏ فرمايد: «آن‏گاه كه در دور هفتم طواف قرار داشتى، به متعوّذ درآى.» چگونگى التزام: امام صادق عليه السلام مى‏ فرمايد: «دو دست خويش را بگشاى و بر خانه گذار، و بدن و گونه هات را بر آن بچسبان.» اقرار به گناه: اقرار به گناه، در كنار ملتزم كه پيامبران الهى عليهم السلام و پيشوايان معصوم عليهم السلام، و پيشاپيش همه، حضرت آدم عليه السلام در آن‏جا به اقرار و اعتراف پرداختند، زيباتر و پسنديده ‏تر است. زيرا خداوند متعال در پاسخ آدم عليه السلام، آنگاه كه در ملتزم براى گناهان فرزندانش درخواست آمرزش كرد، چنين وعده داد: «اى آدم! هركس از فرزندانت به اين‏جا (ملتزم) بيايد و مانند تو، به گناهانش اقرار و از آن‏ها توبه و استغفار كند، او را مى ‏بخشم.» و خداوند در سوره‏ هاى مختلفى از قرآن كريم به تخلف‏ ناپذيرى وعده و وعيدهايش اشاره فرموده است و از آن جمله در سوره مباركه حج مى ‏فرمايد:«خداوند هرگز از وعده خويش تخلّف نمى‏ كند.» و با توجه به همين حقيقت است كه اميرمؤمنان عليه السلام مى ‏فرمايد: «در كنار ملتزم، به گناهان به ياد مانده و از ياد رفته خويش اعتراف كنيد كه هركس در آن‏جا اقرار به معاصى كند، آن‏ها را بشمارد و ياد كند و استغفار نمايد، بر خداوند عزّوجلّ است كه او را بيامرزد (زيرا كه خود وعده آمرزش داده است).» امام صادق عليه السلام نيز در آداب ملتزم مى‏ فرمايد: به آن‏چه كرده‏ اى در محضر پروردگارت اقرار كن، همانا بنده‏ اى در آن‏جا اقرار به گناهانش نكند، جز آن‏كه خداوند او را- إن شاءاللَّه- بيامرزد.» اسلام بر خلاف آئين كليسا- كه پيروان خود را وامى‏ دارند تا براى آمرزش گناهان خويش، نزد يكى از مقامات كليسا، اقرار به گناه كنند- به مسلمانان توصيه مى ‏كند كه تنها در محضر پروردگار خويش، اعتراف و اقرار به گناه كنند. دعا: گرچه دعا هميشه و همه‏جا مطلوب پروردگار است ولى همه اوقات و اماكن براى اين كار يكسان نيست و مسجدالحرام و كنار ملتزم از همين اماكن ويژه است كه طبق برخي روايات دعا در آنجا مستجاب است. از اين‏رو در روايات به دعاى در كنار ملتزم توصيه شده و دعاهايى نيز براى آن‏جا تعليم داده شده است. اميرمؤمنان على عليه السلام مى‏ فرمايد: « (خداوندا!) آن‏چه را كه حافظان و كاتبان تو (از گناهانمان) به ‏خاطر سپرده و ثبت كرده ‏اند و ما آن را فراموش كرده ‏ايم، بر ما ببخش.» و امام صادق عليه السلام مى ‏فرمايد: (پس از التزام) بگو: «اللَّهُمَّ الْبَيْتُ بَيْتُكَ وَ الْعَبْدُ عَبْدُكَ وَ هَذَا مَكَانُ الْعَائِذِ بِكَ مِنَ النَّارِ». (و بعد از اقرار به گناه) بگو:«خداوندا! از سوى تو رحمت و فرج و عافيت به ما ارزانى مى‏ گردد، خداوندا، به ‏درستى كه عمل من اندك است (ثواب) آن را برايم مضاعف كن، آن‏چه (گناهانى) را كه از من بر تو آشكار و بر آفريده‏ هايت پنهان است، ببخش.» البته مى ‏توان در آن‏جا هر دعاى ديگرى را هم خواند؛ زيرا امام باقر عليه السلام هفت جا و از جمله آن‏ها ملتزم را از مكان‏هايى مى ‏شمارد كه دعاى مخصوصى در آن‏جا لازم نيست قرائت شود و از اين‏رو امام صادق عليه السلام پس از ذكر دعايى كه براى ملتزم در ادامه حديث فوق ذكر مى‏ كند، م