مثل دانه ها وقتی نعمت‌ها و روزای خوب زندگی یکی‌یکی سمتت میاد، مواظب باش با بی‌توجهی و کم‌سپاسی، راهشون رو نبندی. بذار با دل پر از شکر و قدرشناسی، همون روزی‌ها مثل دانه‌های کوچیک که توی خاک می‌افتن و کم‌کم سبز می‌شن و تا آخر پیش میرن، بمونن، رشد کنن و به زندگی‌ات رنگ و نور بیشتری ببخشن و تا آخرین نفع و منعت و سودشون بهت برسه. فرمود: إِذَا: هرگاه، وقتی که، وقتی یه موقعیت پیش اومد و شرایط فراهم شدکه، وَصَلَتْ: رسید، اومد، نزدیک شد، إِلَيْكُمْ: به سمت شما، چی؟ أَطْرَافُ النِّعَمِ: ابتداها، بخش‌های اول، یعنی همون قسمت اول و آغازین نعمت‌ها، کنایه از اینکه همین که سر و کله نعمت‌ها، برکت ها تو زندگیت پیدا شد، فَلَاتُنَفِّرُوا: مبادا، هرگز دور نکنید، پس نزنید، دفع نکنید، أَقْصَاهَا: آخرشون، انتهاشون، کنایه از اینکه ادامه و بقیه اون نعمت‌ها،یعنی موجب نشه که تا ته نعمت‌ها پیش نرید و همه رو به دست نیارید، چرا؟ بِقِلَّةِالشُّكْرِ: اونم بخاطر کم شکر کردن. یعنی نه تنها ناشکری آدمو محروم می‌کنه حتی کم شکر کردن هم مایه محرومیته. پس نتیجه اینکه: ١. قدردانی نکردن نعمت‌ها، شادی زندگی رو می‌بره. اگه قدر روزای خوب و نعمت‌ها رو ندونی، مثل یه رودخونه‌ست که آبش از دست می‌ره و هیچ‌وقت به باغ نمی‌رسه، شادی و رنگ زندگی کم می‌شه. ٢. شکرگزاری، رشد و باروری می‌آره: وقتی با دل پر از شکر و قدرشناسی باشی، نعمت‌ها مثل دونه‌هایی که تو خاک می‌افتن و سبز می‌شن، کم‌کم رشد می‌کنن و زندگیت رو پرنور و رنگی می‌کنن. ٣. بی‌توجهی، راه نعمت‌ها رو می‌بنده: بی‌توجهی مثل دیواریه که جلوی جریان آب کشیده میشه، و مانع می‌شه که نعمت‌ها و روزای خوب، بهت برسن و در نتیجه زندگیت خشک و بی‌روح می مونه. ٤. هر بخش از نعمت مهمه، حتی کوچیکش: مثل یه دونه کوچیک که اگه تو خاک بمونه و مراقبت بشه، بعدها تبدیل به گل یا درختی می‌شه که کل باغ رو زیبا می‌کنه؛ پس هیچ نعمت کوچیکی رو دست کم نگیر.