🌷👩🏻🌷👩🏻🌷👩🏻🌷 #داستان_واقعی #دختر_شینا #قسمت_۲۰۰ *═✧❁﷽❁✧═* دیگر چیزی نگفتم. نمی دانستم چرا خجالت می کشم🙊 احساس گناه می کردم. با خودم می گفتم: «حالا که ستار شهید🌷 شده و صدیقه عزادار است، من چطور دلم❤️ بیاید کنار شوهرم بایستم و جلوی این همه چشم با او حرف بزنم.» صمد هم دیگر چیزی نگفت🤐 داشت می رفت اتاق مردانه، برگشت و گفت: «بعد از شام با‌ هم برویم بچه ها را ببینیم. دلم 💔برایشان تنگ شده.» بعد از شام صدایم🗣 کرد. طوری که صدیقه متوجه نشود، آماده شدم و آمدم توی حیاط و دور از چشم همه دویدم بیرون. دنبالم آمد توی کوچه و گفت: «چرا می دوی⁉️» گفتم: «نمی خواهم صدیقه مرا با تو ببیند. غصه می خورد.» آهی کشید و زیر لب گفت: «آی ستار، ستار. کمرمان را شکستی به خدا👌» با آنکه بغض گلویم را گرفته بود😢 گفتم: «مگر خودت نمی گویی شهادت🌷 لیاقت می خواهد. خوب ستار هم مزد اعمالش را گرفت. خوش به حالش✅» صمد سری تکان داد و گفت: «راست می گویی. به ظاهر گریه می کنم؛ اما ته دلم❤️ آرام است. فکر می کنم ستار جایش خوب و راحت است. من باید غصه خودم را بخورم😢» داشتم از درون می سوختم. برای بچه های صدیقه پرپر می زدم. اما دلم می خواست غصه صمد را کم کنم. گفتم: «خوش به حالش. کاشکی ما را هم شفاعت کند🤲» همین که به خانه خواهرم رسیدیم، بچه ها که صمد را دیدند، مثل همیشه دوره اش کردند. مهدی نشسته بود بغل🤗 صمد و پایین نمی آمد. سمیه هم خودش را برای صمد لوس می کرد. خدیجه و معصومه هم سر و دستش را می بوسیدند😘به بچه ها و صمد نگاه می کردم و اشک می ریختم. ══ ೋ💠🌀💠ೋ══ 👈 ادامه دارد....👉 🌷👩🏻🌷👩🏻🌷👩🏻🌷