خانه یکی از دوستانش رفت. درباره موضوع های گوناگون کردند. بعضی رازها سر باز کرد. به خانه خودشان برگشت. تلفنی با یکی دیگر از اقوام درباره اتفاق ها و های خانه دوستش صحبت کرد. چند روز بعد به مهمانی رفت. صاحب خانه از تمام های او و دوستش خبر داشت. از حرف های تلفنی اش سوء استفاده شده بود. به خودش نهیبی زد و گفت:«یادت باشد، هم است.» أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: اَلْمَجَالِسُ بِالْأَمَانَةِ وَ لَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يُحَدِّثَ بِحَدِيثٍ يَكْتُمُهُ صَاحِبُهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ ثِقَةً أَوْ ذِكْراً لَهُ بِخَيْرٍ . الکافي , جلد 2 , صفحه 660 حضرت صادق عليه السلام فرمود: مجلسها امانت است، و كسى حق ندارد كلام محرمانه رفيق خود را بدون اجازۀ او بازگو كند، مگر در موردى كه شنونده مورد وثوق و اطمينان باشد يا ذكر خيرى از آن رفيق باشد. @sahel_aramesh