#جواب ✅ شما خدا رو که بزرگ دیدید و محبوبتون شد، توی این رابطۀ محبّتی، در عین حالی که دلتون از محبّت خدا پُره، یه ترسی هم از محبوب دارید؛ ✖️البته کلمۀ ترس، واقعاً نارساست. ◻️باید گفت که مُحب در برابر محبوب، خـَشیـَت داره. 🌱 🔺خشیت، ترسی که توی ذهن خیلی از ماها هست نیست. ◻️خشیت به همون حالی می‌گن که: آدم، در برابر یک بزرگ بهش دست می‌ده: ▫️گاهی من در برابر یه آدم بی‌رحم قرار می‌گیرم و یه حسی ازش بهم دست می‌ده. 😣 ▫️گاهی هم در برابر یه آدم بزرگ قرار می‌گیرم و یه حسی بهم دست می‌ده. 🥲 👈حس اوّل خشیت نیست؛ ❌ حس دوم خشیته.✅ یکی از نشونه‌های واقعی بودن عشق اینه که همراه با خشیت باشه. ▫️وقتی که خشیت هست، معناش اینه که شما خدا رو بزرگ دیدید 🤍 ▫️و وقتی که خشیت و عشق همراه می‌شن، حسّ شیرینی رو در انسان ایجاد می‌کنه که فقط باید چشید تا شیرینیش رو فهمید. 💕 • اگه درک عظمت نباشه، عشق نیست. ❌ • اگه عشق نباشه، رابطۀ با خدا لذّت نداره. ❌ • اگه درک عظمت اومد، خشیت هم میاد. ✅ 👆اینا رو نمی‌شه از هم تفکیک کرد. 🚫کسایی که نگرانن با حضور خشیت، لذّت ارتباط از بین بره، 😥 حواسشون به این پازل نیست.⚠️ ◻️اگه کسی با خدا رفیق شد و خشیتش از بین رفت، معلومه رفاقتش به سودش نبوده و یا اصلاً رفاقتِ واقعی نبوده. ❌ ـ این فرد باید یقین کنه پس به خدا نزدیک نشده💔 • چون آدم هر چی به خدا نزدیک تر می‌شه، خشیتش بیشتر می‌شه.🖇 ◻️وقتی کسی به خدا نزدیک می‌شه، امّا خشیتش کم می‌شه، • معلومه یا از هیچ بودن خودش غافل شده و یا از همه چیز بودن خدا. 🥀 • «هیچ» وقتی پیش «همه چیز» می‌ره، همیشه با خشیت می‌ره. به این دقت کنید. ⛔️خیلی باید مراقب بود. گاهی به قدری خشیتمون از خدا کم می‌شه و به جای خدا، «خود»مون بزرگ می‌شه که حتّی وقتی سراغ معارف الهی هم می‌ریم، بازم به خدا نزدیک نمی‌شیم..