امام صادق عليه السلام مىفرمايد: وقتى روزه مىگيرى، در درجه اول، نيّتت اين باشد كه: نفس خود را از غلتيدن در دام شيطان محافظت كن و دوم اين كه: سعى كن كه پيوند خود را با راههاى انحرافى شيطان قطع كنى، خود را مانند مريضى تربيت كن كه وقتى غذا را مىبيند، طعام و شراب را مىبيند، از غذا تنفّر دارد. تو نيز بايد نسبت به گناه نفرت پيدا كنى و اگر چنين كردى منتظر باش كه خداوند تو را از امراض و آلودگىهاى گناهان پاك مىكند و شفا مىدهد. آن گاه باطنت را از دروغ، تيرگى، غفلت و تاريكى كه ارتباط با خلوص تو را با خدا قطع مىكند، پاك گردان.
آرى، اگر اين طور شد ديگر حاضر نيستى با ماه رمضان وداع كنى، مگر اينكه به وصال حقيقى محبوب خود برسى، كه امام سجّاد عليه السلام در مناجات خمس عشر مىفرمايد:
الهى .. غُلَّتى لايُبَرِّدُها الَّا وَصْلُكَ وَ لَوْعَتى لايُطْفِئُها الَّا لِقاؤُكَ وَ شَوْقى الَيْكَ لايَبُلُّهُ الَّا النَّظَرُ الى وَجْهِكَ وَ قَرارى لايُقِرُّ دُونَ دُنُوِّى مِنْكَ وَ لَهْفَتى لايَرُدُّها الَّا رَوْحُكَ وَ سُقْمى لايَشْفيهِ الَّا طِبُّكَ وَ غَمّى لايُزيلُهُ الَّا قُرْبُكَ ... فَيا مُنْتَهى امَلِ الْآمِلينَ وَ يا غايَةَ سُؤْلِ السَّائِلِينَ وَ يا اقْصى طَلِبَةِ الطَّالِبينَ.
خدايا! .. اين سوز سينه ام جز با وصال تو خنك نمىشود، خدايا! اين سوزش دل من جز با ديدن تو خاموش نمىشود، خدايا! اين شور و اشتياق من جز با نظر به جلوه تو سيراب نمىگردد. خدايا! اين التهاب و بىقرارى من آرامش نمىپذيرد، جز با نزديكى به تو، خدايا! اين حزن و اين ناله و استغاثه من ساكت مىشود مگر روح و ريحان تو بر دل بتابد، خدايا! بيمارى و درد و كسالت من جز با طبابت تو شفا پيدا نمىكند. خدايا! اين غم و اندوه و درد دل من از بين نمىرود، جز اين كه به وصال و قرب تو دست يابم، ... اى منتهاى آرزوى همه آرزومندان، و اين منتهاى همه گدايان و طلب كنندگان، و اى بالاترين مطلب جويندگان.
@sahife2