امام باقر (ع) مىفرمايد: بنده نمىتواند به شايستگى و چنانكه بايد خداى را عبادت كند تا از جميع مخلوق منقطع گردد و از همهى مردم چشمپوشى نمايد، در اين موقع خداوند مىفرمايد: اين عمل، خالص براى من است و به منظور من انجام گرفته و من نيز به كرم خود آن را مىپذيرم و پاداش مىدهم.
پس اگر مسلمانى نماز را به قصد قربت و براى اطاعت امر باريتعالى اقامه نمايد در صورتى كه انگيزهى او در باطن، نيل به رحمت ابدى يا مصون ماندن از عذاب شديد قيامت باشد چنين عبادتى خوب و حسن است. اما اگر عبادت كننده به پاداش و كيفر الهى نظر نداشته و نماز را فقط براى شكرگزارى و تعظيم مقام الوهيت به پا داشته باشد اين عبادت خوبتر و احسن است و اولياى گرامى خداوند خواهان چنين خلوصى بودند و عبادتها را بدين منظور انجام مىدادند.