جلالی : على (ع) در ضمن روايتى به مردم فهمانده است كه خطرات نابودكننده‏ى خلوص عمل بيش از خطراتى است كه اصل عمل را تهديد مى‏كند. امام اميرالمومنين مى‏فرمايد: جميع شئون دنيا براى ما مجهول و ناشناخته است الا مواضع و مواردى كه به آنها عالم شده باشيم، تمام عملها بين ما و خداى براى خدا حجت است و با آن علم در قيامت با ما احتجاج مى‏كند، مگر آن علمى كه بر طبق آن عمل شده باشد، و اعمال ما تماما ريا و خودنمايى است، مگر آنهايى كه با خلوص نيت و پاكى ضمير واقع شده باشد، پس از آن مى‏فرمايد: اخلاص در عمل را خطرى بزرگ تهديد مى‏كند تا روزى كه انسان ببيند كه چگونه وضعش ختم مى‏شود و عمرش پايان مى‏پذيرد. امام باقر (ع) مى‏فرمايد كه ابقا بر عمل نيك مشكلتر از خود عمل است. راوى مى‏گويد پرسيدم: مراد از ابقا بر عمل چيست و چگونه است. امام مى‏فرمايد: يك انسان مسلمان كه محرمانه به ديدار يك مسلمان مى‏رود و براى خدا و به قصد خالص پروردگار به او انفاق مى‏كند و مساعدت مى‏نمايد، اين عمل او چون مخفيانه بوده به عنوان يك عبادت سرى در نامه‏ى عملش نوشته مى‏شود و عبادت سرى اجر بسيار بسيار بزرگ دارد. چندى نمى‏گذرد، اين مرد انفاق‏كننده از خدمت و انفاق خود نام مى‏برد و به دگرى مى‏گويد: من از آن شخص ديدار كردم و به او رسيدگى نمودم. در نتيجه‏ى اين اظهار، جنبه‏ى سرى بودن عمل از ميان مى‏رود و به جاى آن، علانيه نوشته مى‏شود. بعدا چندى نمى‏گذرد كه باز با دگرى صحبت مى‏كند كه من نيمه‏شب براى رسيدگى به او به در منزل او رفتم و سرى هم رفتم، پرده‏ى او را مى‏درد، آبروى او را مى‏برد، فتكتب له رياء: به جاى عمل خالصانه‏ى سرى عمل رياى علنى براى او نوشته مى‏شود و عمل ريا، كيفر و مجازات دارد.