آدمى به طور طبيعى خود را دوست دارد و كارهاى خويش را با ديده‏ى خوشبينى و رضا مى‏نگرد و اگر در اعمالش كارهاى بدى باشد حب ذات، حجاب آن مى‏شود و نمى‏گذارد انسان عيب خود را ببيند و به نقص اخلاقى خويش واقف گردد، مگر آنكه از ابتدا و از دوران نوجوانى احساس مسئوليت در پيشگاه باريتعالى بنمايد، تعاليم الهى را فراگيرد، حلال و حرام خدا را بياموزد، اخلاق خوب و بد را از يكديگر تميز دهد، و من جميع الجهات مراقب رفتار و گفتار و كردار خود باشد. چنين انسانى مى‏تواند اولا از عيب مصون بماند و ثانيا اگر دچار عيبى شد، چون مقررات اسلامى را مى‏داند، خودش عيب خود را تشخيص مى‏دهد. رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرموده است: وقتى خداوند، خير بنده‏اى را بخواهد، وى را دين‏شناس مى‏كند، نسبت به امور مادى و دنيوى بى‏اعتنايش مى‏نمايد، و وى را به عيوب و نواقص خودش بينا مى‏سازد.