آدمى به طور طبيعى خود را دوست دارد و كارهاى خويش را با ديدهى خوشبينى و رضا مىنگرد و اگر در اعمالش كارهاى بدى باشد حب ذات، حجاب آن مىشود و نمىگذارد انسان عيب خود را ببيند و به نقص اخلاقى خويش واقف گردد، مگر آنكه از ابتدا و از دوران نوجوانى احساس مسئوليت در پيشگاه باريتعالى بنمايد، تعاليم الهى را فراگيرد، حلال و حرام خدا را بياموزد، اخلاق خوب و بد را از يكديگر تميز دهد، و من جميع الجهات مراقب رفتار و گفتار و كردار خود باشد. چنين انسانى مىتواند اولا از عيب مصون بماند و ثانيا اگر دچار عيبى شد، چون مقررات اسلامى را مىداند، خودش عيب خود را تشخيص مىدهد.
رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرموده است: وقتى خداوند، خير بندهاى را بخواهد، وى را دينشناس مىكند، نسبت به امور مادى و دنيوى بىاعتنايش مىنمايد، و وى را به عيوب و نواقص خودش بينا مىسازد.