پروردگار حكيم، نظام عالم را بر اساس علل و معاليل استوار فرموده و براى هر چيزى اسباب و وسايلى را قرار داده است. هر كس بخواهد به هدف مورد نظر خود دست يابد بايد از مجرايى كه مقدر است وارد شود تا به آن نايل گردد: كسى كه رزق مى‏خواهد مجراى آن كشاورزى، دامدارى، و برخى اشجار ميوه است. كسى كه علم مى‏خواهد مجراى آن كتاب و كلاس و شنيدن درس استاد و بحث كردن با ساير محصلين است. و همچنين ساير امور. امام صادق (ع) فرموده: خداوند ابا دارد از اينكه امور جهان را به جريان اندازد مگر از راه وسايل و اسباب. بنابراين انسانهايى كه خواهان تعالى و تكامل معنوى يا مادى هستند بايد وسايل و اسباب كمال را در هر يك از امور بشناسند و از آن مجارى، فيض خدا را بخواهند. دنيا عالم علل و اسباب است و براى آنكه دعاd ی بالا به استجابت برسد ، بايد اسباب و علل "دوستى" به موازات دعا فراهم آيد تا خواسته‏ ى دعاكننده در پيشگاه الهى مقبول افتد و مورد استجابت واقع شود، لذا باید روی علل و عوامل دوستى بیشتر فکر کرد ...