#تقيه در حكومت جور و محيط اختناق، نوعى مدارا نمودن است، مداراى به معناى حلم و سكوت، مداراى به معناى تغافل و خوددارى از معارضه. در محيط تقيه، مدارا نمودن از مداراى با دوستان از خودراضى و پر توقع سخت‏تر و به مراتب زيانبارتر است، زيرا مدارا ننمودن با اين قبيل دوستان ممكن است باعث قطع رشته‏ى دوستى و منجر به جدايى آميخته به كدورت و احيانا مايه‏ى دشمنى و عداوت فردى گردد، اما در مورد تقيه ممكن است مايه‏ى بدبينى و خشم حاكم جبار گردد و بر اثر آن خونها ريخته شود، اموال و اعراض بر باد رود، و افراد شريف گرفتار زندان و شكنجه گردند. بنابراين در محيط تقيه مدارا نمودن امرى است ضرورى و لازم. از اين رو ائمه‏ى معصومين عليهم‏السلام اين موضوع را به دوستان خود اكيدا توصيه نموده‏اند و خاطرنشان ساخته‏اند كه اگر كسى برخلاف عمل كند و سخنان اهل‏بيت را در محيط خطر افشا نمايد در روايات، اين عمل به قتل عمد امام تعبير شده است. امام صادق (ع) فرموده: كسى كه چيزى از امر ما را بين مخالفين شايع نمايد همانند اين است كه ما را عمدا به قتل برساند نه آنكه به خطا ما را كشته باشد. امام (ع) و دوستان واقعيش در سخت‏ترين فشار و شديدترين مضيقه قرار داشتند و رعايت تقيه در آن شرايط ايجاب مى‏كرد سخنى كه از آن استشمام مخالفت و برداشت مقاومت مى‏شود به زبان نياورند و در تمام حركات و برخوردها با يكديگر حداكثر مدارا و احتياط را رعايت نمايند. از اين رو امام دست تمنى به پيشگاه الهى برداشته و حل مشكلات را از ذات اقدس او مى‏خواهد.