امام (ع) در ابتداى جمله از تلخى طبع و نگرانى ضمير كه ناشى از ظلم ظالم است نام مىبرد
و در پايان جمله از شيرينى آرامش ضمير و امنيت خاطر سخن مىگويد و از پيشگاه خدا درخواست مىكند كه تلخى خوف را به شيرينى ايمنى مبدل نمايد.
رفتار ظالمانه ى فرمانرواى ستمگر به انديشه و افكار جامعه شكل مىدهد و مىتوان گفت مردم به طور ناآگاه همانند او ساخته مىشوند. اميرالمومنين (ع) در اين باره فرموده است:
الناس بامرائهم اشبه منهم بابائهم.
مشابهت مردم با امرا و فرمانروايانشان بيش از شباهتى است كه به پدران خود دارند، اينان همانند حكومت، زور مىگويند، خيانت مىنمايند، به تجاوز و تعدى دست مىزنند، و در پارهاى از مواقع در شعاع محدود زندگى خويشتن بيش از حاكم ظالم تند مىروند.
اگر ز باغ رعيت ملك خورد سيبى
برآورند غلامان او درخت از بيخ