مكر پسنديده و ممدوح كه براى تحقق بخشيدن به نيت خير و مرضى الهى اعمال مىگردد مكرى است كه در آيين مقدس اسلام مجاز است و به منظور اعلاى حق و اقامهى عدل به كار برده مىشود و در اين باره روايات بسيارى از اولياى اسلام رسيده است.
على (ع) فرمود: از رسول گرامى در روز خندق شنيدم كه مىگفت: حرب و مقاتله مكر است و در صحنهى پيكار هر چه مىخواهيد بگوييد تا پيروز شويد.
در جنگ احزاب پس از سخنانى كه بين على (ع) و عمرو بن عبدود رد و بدل گرديد، اميرالمومنين فرمود: آيا كافى نبود ترا كه من به جنگت آمدهام و تو بزرگ سوار عربى با اين حال براى جنگ با من از دگرى كمك خواستهاى؟ عمرو برگشت به پشت سر نگاه كند و ببيند كيست كه به يارى او مىآيد. على (ع) از اين فرصت، برقآسا استفاده نمود و شمشير خود را محكم به ساقهاى پاهاى او فرود آورد و هر دو ساق را قطع نمود و با پيروزى به حضور رسول گرامى آمد در حالى كه از جاى ضربت عمرو بن عبدود كه قبلا به سر على (ع) زده بود، خون جريان يافت و از شمشير على (ع) نيز كه به ساق عمرو زده بود خون مىچكيد. رسول گرامى فرمود: على! با عمرو مكر كردى؟ عرض كرد: بلى يا رسولالله، جنگ، خدعه و مكر است.
اين مكر در نبرد با دشمن مايه ى بقاى اسلام و ادامهى حيات پيمبر گرامى و مسلمانان گرديد و موجب شد كه آيين حياتبخش اسلام باقى بماند و ميليونها انسان در طول قرون و اعصار از تعاليم آن بهرهمند گردند.