امام سجاد (ع) به پيشگاه خداوند عرض مى‏كند: و استقلال الخير و ان كثر من قولى و فعلى. *اگر مقصود حضرت زين‏العابدين (ع) از كلمه‏ى «خير» كه در اين عبارت آمده بندگى و اطاعت باشد معناى سخن امام آن مى‏شود كه: بار الها! موفقم بدار تا عباداتى را كه با زبان و عمل در پيشگاه مقدست انجام داده‏ام، گرچه بسيار باشد، آن را قليل و كم بشمرم. در اين صورت، مدلول دعاى امام يك امر توحيدى و اعتقادى است و مفاد آن اعتراف به اين مهم است كه: پروردگارا! بندگانت با سعى و مجاهده‏ى بسيار قادر نيستند حق بندگيت را ادا كنند و عباداتى را كه شايسته‏ى مقام مقدس توست انجام دهند. *اگر مقصود حضرت زين‏العابدين (ع) از كلمه‏ى «خير» كه در جمله‏ى دعا آمده نيكى و احسان به مردم با زبان و عمل باشد، همچنان لازم است احسان‏كننده عمل خير خود را هر چند بزرگ باشد كوچك بشمرد، زيرا بزرگ به حساب آوردن آن اولا براى دريافت‏كننده‏ى احسان ناگوار و سنگين خواهد بود و ثانيا از بزرگ وانمود كردن احسان استشمام منت‏گذارى مى‏شود و اين كار، مرضى خداوند و اولياى گرامى اسلام نيست.