امام سجاد (ع) به پيشگاه خداوند عرض مىكند:
و استقلال الخير و ان كثر من قولى و فعلى.
*اگر مقصود حضرت زينالعابدين (ع) از كلمهى «خير» كه در اين عبارت آمده بندگى و اطاعت باشد معناى سخن امام آن مىشود كه:
بار الها! موفقم بدار تا عباداتى را كه با زبان و عمل در پيشگاه مقدست انجام دادهام، گرچه بسيار باشد، آن را قليل و كم بشمرم.
در اين صورت، مدلول دعاى امام يك امر توحيدى و اعتقادى است و مفاد آن اعتراف به اين مهم است كه:
پروردگارا! بندگانت با سعى و مجاهدهى بسيار قادر نيستند حق بندگيت را ادا كنند و عباداتى را كه شايستهى مقام مقدس توست انجام دهند.
*اگر مقصود حضرت زينالعابدين (ع) از كلمهى «خير» كه در جملهى دعا آمده نيكى و احسان به مردم با زبان و عمل باشد، همچنان لازم است احسانكننده عمل خير خود را هر چند بزرگ باشد كوچك بشمرد، زيرا بزرگ به حساب آوردن آن
اولا براى دريافتكنندهى احسان ناگوار و سنگين خواهد بود
و ثانيا از بزرگ وانمود كردن احسان استشمام منتگذارى مىشود و اين كار، مرضى خداوند و اولياى گرامى اسلام نيست.