كسانى كه طالب سعادتند و شرط اول به كار بستن بينش و بصيرت در آنان وجود دارد بايد در قدم اول سخنان پيمبر خدا را در كمال دقت بشنوند، با انديشه‏هاى آزاد و خالى از لجاج در گفته‏هاى آن پيمبر بزرگ تعقل و تفكر نمايند، به صحت و اصالت آنها واقف گردند، سپس به وى ايمان بياورند و عملا از او پيروى كنند تا ضميرشان از نور هدايت روشن گردد و به سعادت واقعى دست يابند. اگر كسى به انگيزه‏ى تعصب قومى يا برترى مالى يا اختلافات خانوادگى يا ديگر عواملى از اين قبيل در سخنان پيمبر خدا فكر نكرد و بصيرت خود را به كار نگرفت، يا آنكه فكر كرد و به صحت آن سخنان پى برد ولى به علت تعصبها و لجاجتها آيين حق را نپذيرفت، او همچنان كوردل و محروم از سعادت باقى خواهد ماند. اين قبيل افراد در مكه معظمه پيش از آنكه نبى گرامى هجرت نمايد بسيار بودند، دعوت پيشواى اسلام را اجابت نكردند و همچنان در نادانى باقى ماندند. خداوند در اين باره به پيغمبر اسلام فرموده: و ما انت بهادى العمى عن ضلالتهم. تو نمى‏توانى اين كوردلان را از گمراهى و ضلالت بگردانى و آنان را هدايت نمايى، اينان مصمم‏اند از بصيرت و بينش عقلى خود استفاده ننمايند و همچنان نابينا باقى بمانند.