احساس ذلت و مسكنت كه در روان آدمى پديد مى‏آيد منشاء آن خواه فقر و بى‏چيزى باشد يا ديگر عوامل. به هر صورت احساس ذلت مايه‏ ى ناراحتى و عذاب شديد روحى است. افراد باايمان به پيروى از شرع مقدس، ذلت خود را پنهان مى‏دارند، به اين و آن نمى‏گويند، و اظهار حاجت نمى‏نمايند، چه آنكه مى‏دانند با اين عمل رنجشان بيشتر مى‏شود، دچار ذلت تازه‏اى مى‏گردند، و ناراحتى درونشان فزونتر خواهد شد. تنها ملجاء و مرجع مومنين راستين در اين مواقع سخت و دردناك ذات اقدس الهى است، اوست كه مسبب‏الاسباب است، مى‏تواند با اراده ‏ى تواناى خود موجبات گشايش هر مشكلى را فراهم آورد و افراد گرفتار را از #بلا برهاند. اين گروه پاكدل در آن لحظات سخت با خلوص و اطمينان خاطر دست دعا به سوى او برمى‏دارند و با چشمى اشكبار قضاى حاجت خود را از وى درخواست مى‏نمايند. این جمله‏ ى دعا ناظر به وضعى اينچنين است. حضرت زين‏العابدين (ع) در پيشگاه خداوند عرض مى‏كند: و اتضرع اليك عند المسكنه، بار الها! چنان باشم كه در مواقع هر ذلت و مسكنتى، خواه ناشى از فقر باشد يا منشاء آن عامل ديگر، فقط و فقط در پيشگاه تو زارى كنم و حل مشكلات خودم را از تو درخواست نمايم. البته كسى مى‏تواند به چنين موقعيتى رفيع و بلندپايه دست يابد كه مدارج كمال ايمان و توحيد را به شايستگى پيموده و از يقين كامل برخوردار باشد.