✳️امام سجّاد عليه السلام پس از آن كه برترين و بالاترين عبادات را در در حدّى كه در طاقت كسى نبود انجام مى‏داد، و شب و روز آن ماه را به دعا و مناجات و حال تضرع و زارى مى‏گذراند، و نزديكى‏هاى آخر ماه سوگوارانه با ماه مبارك مى‏كرد و همچون عاشق بى‏قرار بى‏ اختيار از معشوقش جدا مى‏گشت، به نماز كه عيد مسلمين است حاضر مى‏شد، و پس از خروج از نماز به سوى قبله مى‏ايستاد و با حالى عارفانه و روحى خاضعانه و نفسى خاشعانه، با محبوب دل‏هاى با معرفت و قلوب با بصيرت مناجات مى‏كرد و رحمت خدا را آن طورى كه بود با زبان پاكش در ضمن اين مناجات به جامعه انسانى معرفى مى‏نمود. او در اين دعا تنها چيزى را كه در نظر داشته رحمت واسعه دوست بوده، و در توضيحش به خاطر اين‏كه حقيقتش را يافته بود، غوغا كرده است! اگر بيان معصوم عليهم السلام نبود، آيات قرآن معنا نمى‏شد، و معارف والاى ملكوتى و حقايق عرشيه الهيه براى احدى از عالميان آشكار نمى‏گشت. اين دعا دورنمايى از ذات اسما و صفات حضرت محبوب را نشان مى‏دهد، و جز امام احدى قدرت بر تفسير آن را ندارد. عبد با استفاده از تمام نعمت‏هاى ظاهرى و باطنى در برابر حضرت دوست به جنايت برمى‏خيزد، و او در برابر عبدش به كرم و رحمت و عفو و گذشت و تأخير عقوبت اقدام مى‏كند، و اگر حتى در لحظات آخر عمر آن عبد عاصى توفيق توبه‏ پيدا كند از عقوبتش درمى‏گذرد، و وى را در رحمتش چون ماهى در آب غرق مى‏كند! 👌استاد ، دعای ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2