شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_42 #دعای_چهل_دو_صحیفه_سجادیه #دعا_چهل_دو_13 #تاثیر_قرآن_لحظه_مرگ 2 ❇️ در بعضى از روايات آمده است كه امام رضا عليه السلام فرمود: سه روز براى انسان وحشتناك است؛ روزى كه متولّد مى‏شود و اين جهان ناآشنا را مى‏بيند. روزى كه مى‏ميرد و عالم پس از #مرگ را مشاهده مى‏كند. روزى كه وارد عرصه محشر مى‏شود و امورى مى‏بيند كه در دار دنيا نبود. خداوند درباره يحيى بن زكريا عليه السلام مى‏فرمايد: وَ سَلمٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا و بر او سلام باد روزى كه زاده شد، و روزى كه مى‏ميرد، و روزى كه زنده برانگيخته مى‏شود. و با كمى تفاوت از زبان حضرت عيسى عليه السلام درباره خود مى‏فرمايد: وَالسَّلمُ عَلَىَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا* ذَ لِكَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقّ الَّذِى فِيهِ يَمْتَرُونَ و سلام بر من روزى كه زاده شدم، و روزى كه مى‏ميرم، و روزى كه زنده برانگيخته مى‏شوم.* اين است عيسى بن مريم، همان قول حق كه [يهود و نصارى‏] درباره او در ترديدند. خداوند اين دو پيامبر را مشمول عنايت ويژه خود در اين سه روز قرار مى‏دهد. ولى مسلم است كسانى كه شيفتگى شديد به دنيا دارند جان كندن و دل بريدن از آنچه وابسته بوده‏اند مشكل‏تر است و نيز آنهايى كه مرتكب گناهان بيشترى شده‏اند؛ انتقالشان دردناك‏تر خواهد بود. و بدترين پوزش، است كه مرگ فرا مى‏رسد. اما كسانى كه در دنيا با ايمان و خلوص و زهد مى‏زيستند، مرگ برايشان آسان مانند بوييدن گل خوشبويى است كه احساس راحتى و نشاط مى‏كنند. در حديث معراج از وجود مبارك پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله درباره ويژگى اهل آخرت آمده است: يَتْعَبُونَ أَنْفُسَهُمْ وَ لايُرِيحُونَهَا وَ إِنَّ راحَةَ أَهْلِ الْجَنَّةِ فِى الْمَوْتِ وَ الْآخِرَةَ مُسْتَراحُ الْعابِدِينَ. نفوس خويش را به رنج درمى‏افكنند و طعم آسودگى به آنها نمى‏چشانند همانا آسودگى اهل بهشت در مردن است و آخرت آسايشگاه، خداپرستان است. هرگز درون خويش، هراس و نگرانى از رفتن به جهان آخرت، راه نمى‏دهند بلكه از غم و رنج‏ها رهايى پيدا مى‏كنند. نبى اكرم صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: مُسْتَرِيحٌ وَ مُسْتَراحٌ مِنْهُ أَمَّا الْمُسْتَرِيحُ فَالْعَبْدُ الصَّالِحُ اسْتراحَ مِنْ غَمِّ الدُّنْيا وَ ما كانَ فِيهِ مِنَ الْعِبادَةِ إِلى‏ الرَّاحَةِ وَ نَعِيمِ الآخِرَةِ وَ أَمَّا المُسْتَراحُ مِنْهُ فَالْفاجِرُ يَسْتَرِيحُ مِنْهُ الْمَلَكانِ اللَّذانِ يَحْفَظانِ عَلَيْهِ وَ خادِمُهُ وَ أَهْلُهُ وَ الْأَرْضُ الَّتى‏ كانَ يَمْشى‏ عَلَيْها. آدميزاد يا آسوده مى‏شود يا از دستش آسوده مى‏شوند، امّا آسوده شده: پس آن بنده رستگار و درستكارى است كه از رنج دنيا و آنچه از تكاليف بندگى بر اوست به سوى آسايش ابدى و بهشت آخرت آرام مى‏گيرد و اما آسوده كننده: آن انسان فاسقى است كه دو فرشته نگهبان او و نوكر و خانواده و زمينى كه بر آن راه مى‏رفته از وجود او راحت مى‏شوند. بنابراين مؤمنى كه كردار او، عمل صالح و در جانش نفس مطمئنه را پرورانده؛ آماده پرواز به سوى لقاى دوست مى‏شود تا در جوار نعمت‏هاى گواراى او آرامش گيرد و در لذّت‏هاى ابدى غوطه‏ور گردد. 👈 ادامه دارد ... ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه ، ج‏11، ص: 175 دعای #چهل_دو ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2