حسود بر اثر افكار نامتعادل خود، نظام حكيمانه ‏ى جهان را با بدبينى مى‏نگرد، از نعمتى كه صاحب نعمت در اختيار دارد رنج مى‏برد و همواره دردمند و معذب است. جالب آنكه حسود با نارضايى درونى خويش نمى‏تواند نعمت صاحب نعمت را از ميان ببرد ولى مى‏تواند با سخنان بيجا و حركات ناموزون خود كه در پاره‏اى از مواقع به طور ناآگاه مرتكب مى‏شود و منشاء آن حسد درونى اوست، خويشتن را رسوا و مفتضح نمايد. امام صادق (علیه السلام) فرمود: وقتى #نوح از كشتى پياده شد شيطان نزد او آمد و گفت: در زمين مردى عظيمتر از تو نزد من نيست. درباره‏ى اين گناهكاران نفرين كردى و مرا از آنان راحت نمودى. آيا دو خصلت را به تو نياموزم؟ بپرهيز از #حسد كه آن خلق بد، مرا به اين روز انداخت، و بپرهيز از #حرص كه با آدم آنچنان عمل نمود.