انسان ذاتا طغیانگر است زیرا دائما متاثر نفس خویش است.نفس،چنین القا می کند که آنچه داری حاصل تلاش و رنج خودت است پس شاد باش و لذت ببر. در سوره مبارکه علق خداوند متعال می فرماید«ان الانسان لیطغی ان رآه استغنی » انسان زمانی طغیان می کند که تصور کند بی نیاز است،آنچه به او داده شده را،از آن خود بداند.در حالی که تمام دارایی انسان،اعتباری است،نه حقیقی. دلیلش،ایه ۷و۸سوره مبارکه کهف است. «اناجعلنا ماعلی الارض زینة لها لنبلوهم ایهم احسن عملا.وانالجاعلون ماعلیهاصعیداجرزا» بدین مضمون:آنچه درزمین است،برای امتحان شماست ودر آخر،همه رابه خاک بر می گردانیم. اگر دارایی انسان،حقیقی بود،ازبین نمی رفت.پس معلوم می شود همه اش اعتباری است. حدیثی طولانی از امام صادق علیه السلام هست که درفرازی از آن،می فرماید«....یکی از شروط عبودیت ،آن است که خود را مالک آنچه داری ،ندانی زیرا مالک حقیقی،خداوند متعال است. با این توضیح،چه جای طغیان برای انسان باقی می ماند؟؟؟ ...خداوندا هیچگاه مگذارسرکشی کنم چراکه «تمام هستی» من از آن توست.