در حادثه ى خونين كربلا و در واقعه ى بسيار سنگين و دردناك روز عاشورا و همچنين در طول ايام اسارت اهلبيت عليهمالسلام در سفر كوفه و شام، افرادى پست و فرومايه براى جلب توجه يزيد و راضى ساختن آلاميه، مفاسدى بزرگ به بار آوردند، ظلمها و ستمهايى جبرانناپذير درباره ى خانوادهى معظم رسول اكرم (ص) مرتكب شدند و پس از مراجعت به مدينه، اذيتها و آزارها به شكلهاى مختلف از ناحيهى عمال حكومت نسبت به حضرت على بن الحسين عليهماالسلام كم و بيش ادامه داشت.
آن همه اعمال ناروا از ناحيه ى آن عناصر فاسد و دنياپرست، آثارى بسيار تلخ و خاطراتى رنجآور و فراموش ناشدنى در روح امام (ع) به جاى گذارد و با ياد آنها همواره در عذاب روحى به سر مىبرد،
تنها خداوند است كه با قدرت لايزال خود مىتواند آن ويرانيهاى درونى و آن ضايعات روحى و معنوى را زايل فرمايد.
با توجه به اينكه منشا تمام ناگواريها، سياست ظالمانه ى خليفه ى وقت بود، و با در نظر گرفتن اختناقى كه از ناحيهى دولت بنىاميه بر مردم حكومت مىكرد،
حضرت زينالعابدين (ع) نمىتوانست وقايع تلخ گذشته را شرح دهد و نمىشد متعلق اصلاح را حتى به صورت دعا به زبان آورد،
به همين جهت در كلام خود از متعلق اصلاح نام نبرده و تنها از پيشگاه خداوند كريم اصلاح را درخواست نموده است.