حزن و اندوه مانند گريستن براى بشر يك امر طبيعى است و در تمام مردم، حتى انبيا و اولياى الهى وجود دارد، با اين تفاوت كه افراد عادى وقتى با حزن و اندوه مواجه مى شوند، ممكن است سخنانى ناروا بگويند، به ذات اقدس الهى و قضاى حكيمانه اش اسائه ى ادب نمايند، و خود را در معرض خشم خداوند قرار دهند، اما اولياى خدا و مردان باايمان همواره به قضاى بارى تعالى راضى هستند، نه تنها كلام ناروا به زبان نمى آورند، بلكه او را عده و  ذخيره ى خود مى دانند، در مصائب و شدايد به وى پناه مى برند، با نيروى ايمان و استمداد از ذات مقدسش خاطر آزرده ى خويش را آرام مى كنند و از اندوه و غم رهايى مى يابند، و جمله ى اول دعاى حضرت زين العابدين (علیه السلام) در اين قطعه ناظر به همين امر است:  « اللهم انت عدتى ان حزنت. »  «بار الها! اگر محزون و غمگين گردم، پناهگاه معنوى و ذخيره ى روحى من تو هستى. » صحیفه سجادیه دعای بیستم @sahife2