قتيبه بن اعشى مى گويد: حضور امام صادق (علیه السلام) شرفياب شدم، به منظور عيادت از فرزند بيمارش. ديدم حضرت دم در با قيافه اي مهموم و محزون ايستاده، عرض كردم: حال طفل چطور است؟ فرمود: همانطور كه بود. سپس داخل اندرون منزل شد. پس از ساعتى برگشت، اما چهره اش گشاده و آثار اندوه و حزن برطرف شده بود. از مشاهده ى اين حالت به نظرم آمد كه طفل بيمار از خطر رسته و  بهتر شده است. عرض كردم. يابن رسول الله! حال كودك چگونه است؟ فرمود: از دنيا رفت. عرض كردم: او وقتى زنده بود، شما محزون و غمگين بوديد و اكنون كه از دنيا رفته، آن حالت تاثر نيز از چهره ى شما برطرف گرديده، اين چگونه است؟ فرمود: ناراحتى و جزع ما اهل بيت، قبل از وقوع مصيبت است، اما موقعى كه مصيبت آمد و امر الهى تحقق يافت، راضى به قضاى او و تسليم امر او هستيم.   كسانى كه از تعاليم سعادت بخش اسلام به شايستگى بهره مند گرديده و خوب بار آمده اند، به پيروى از اولياى گرامى اسلام، در رويدادهاى حزن انگيز قوى و مقاوم اند، به پناه خداوند مى روند و با نيروى ايمان، ضمير ناراحت و نگران خويش را آرام مى كنند و ايام عمر را با ياد خداوند به سلامت مى گذرانند.  @sahife2