پيمبران الهى براى انسان‏ سازى مبعوث شده ‏اند و كسانى به مقام انسانيت نايل مى‏گردند كه به آنان ايمان بياورند و به دستورشان عمل كنند. كسى كه به دستور پيمبر مبعوث عمل نمى‏كند و فقط به زبان مى‏گويد: من به او ايمان آورده‏ ام، همانند بيمارى است كه به دستور پزشك متخصص عمل نمى‏كند، فقط از مراتب علمى او تمجيد مى‏نمايد و مى‏گويد: «من به اين طبيب عالى قدر اعتقاد كامل دارم.». با اين سخنان ميان ‏تهى و گفته‏ هاى بدون عمل، نه مرض بيمار درمان مى‏شود و نه مدعى ايمان به مقام انسانيت مى‏رسد. اظهار ايمان به زبان آسان است و اطاعت عملى از دستور پيمبران مشكل، زيرا اطاعت عملى از دستور آنان مستلزم اين است كه مدعى ايمان، بسيارى از تمايلات نفسانى خود را واپس زند و از لذايذ متعددى كه ناروا و غيرمشروع است، چشم‏پوشى نمايد و اين كار بسى دشوار و سنگين است.