پيمبران الهى براى انسان سازى مبعوث شده اند و كسانى به مقام انسانيت نايل مىگردند كه به آنان ايمان بياورند و به دستورشان عمل كنند.
كسى كه به دستور پيمبر مبعوث عمل نمىكند و فقط به زبان مىگويد: من به او ايمان آورده ام، همانند بيمارى است كه به دستور پزشك متخصص عمل نمىكند، فقط از مراتب علمى او تمجيد مىنمايد و مىگويد: «من به اين طبيب عالى قدر اعتقاد كامل دارم.».
با اين سخنان ميان تهى و گفته هاى بدون عمل، نه مرض بيمار درمان مىشود و نه مدعى ايمان به مقام انسانيت مىرسد.
اظهار ايمان به زبان آسان است و اطاعت عملى از دستور پيمبران مشكل،
زيرا اطاعت عملى از دستور آنان مستلزم اين است كه مدعى ايمان، بسيارى از تمايلات نفسانى خود را واپس زند و از لذايذ متعددى كه ناروا و غيرمشروع است، چشمپوشى نمايد و اين كار بسى دشوار و سنگين است.