كسى كه از صميم قلب به خدا ايمان می‏آورد و با ادا ى فرايض و نوافل، توحيد را در دل تقويت می‏كند و به موازات اطاعت اوامر الهى از منهياتش نيز اجتناب می‏نمايد، چنين انسانى يك مسلمان واقعى است و حق دارد به رحمت الهى و بهشت جاودان اميدوار باشد و اين رجاء صادق است. اما كسى كه در دل بذر توحيد افشانده و به خداوند ايمان آورده، ولى ايمانى ضعيف و مستودع و بر اثر ضعف ايمان آلودگى بسيار دارد، فرايض و منهيات الهى را با ديده‏ ى تحقير می‏نگرد، اغلب فرايض را ترك می‏گويد و در ارتكاب گناهان بى‏ باك است، اگر چنين انسانى در اميد و آرزو ى بهشت باشد، می‏توان گفت رجاء كاذب در سر می‏پرورد و توقعش نابجا و بى‏ مورد است. امام صادق (علیه السلام) فرمود: عليكم بالورع فانه لا ينال ما عند الله الا بالورع. بر شما باد به #ورع و كف نفس از معاص ى، زيرا آنچه از نعمت و رحمت نزد بار ى تعال ى است، جز با ورع و تقو ى به دست نمی‏آيد.