امام سجاد علیه السلام در دعای 47 می فرمایند: وَ أَنَا بَعْدُ أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ ، وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا ، «اينك من از هر كمى كمتر، و از هر خوارى خوارترم؛ چنان ذره ‏اى يا كم‏تر از آن.» ✍️ شاید این داستان توضیحی برای این فراز باشد: آخوند ملا علی همدانی از علمای طراز اول همدان، روزی در مشهد، خدمت حاج اصفهانی رسید و از ایشان تقاضای کرد، حاج شیخ حسنعلی در جواب می‌گوید: «». مرحوم آخوند ملاعلی همدانی می‌گوید: خب «مرنجان» راحت است، ما کاری می‌کنیم که خودمان را بسازیم و کسی را از خود ناراحت نکنیم، اهانت به کسی نمی‌کنیم، غیبت کسی را نمی‌کنیم و این را می‌شود انجام داد، اما «مرنج» را چکار کنیم؟ کسی به ما بدی می‌کند، غیبتمان را می‌کند، پولمان را می‌خورد، قهراً انسان رنجش پیدا می‌کند، مگر می‌شود چنین چیزی که انسان نرنجد؟ فرمودند: بله، گفت: چطور؟ فرمود: «»، عیب کار ما همین‌جا است. ما خودمان را کسی می‌دانیم. به ثروتمان، به علممان، به ریاستمان، به هر چیزی می‌بالیم، لذا هیچ کس جرات ندارد به ما تو بگوید. بر مال جمال خویشتن غره مشو کان را به شبی برند و آن را به تبی 💠💠💠 مرکز تخصصی صحیفه سجادیه https://eitaa.com/sahyfeh https://eitaa.com/joinchat/4270915586C8a76e8e744