🔰 راه بی نهایت 🔶🔸 انسان بايد در اين محدوده هفتاد ساله پاهايى تربيت كند و مركب‏ هايى بيابد و سرمايه‏ هايى را زياد نمايد و توشه‏ هايى براى بى‏ نهايت راه بردارد و سپس راهش را شروع كند و حركتش را دنبال نمايد. 🔹 در اين دنيا پاها ساخته مى‏ شوند و در آن مرحله راه‏ها پيموده مى‏ گردند. 🔹همه انسان‏ها در يك نقطه انحطاط قرار دارند و فقط با سرمايه‏ هايى هستند و پاهايى. 🔹«هر كس هر قدر كار بكند و راه برود بالاتر مى‏ آيد، تا ثروت، تا قدرت، تا رياست، تا بهشت آب و نان و بالاتر مى‏ آيد، تا ... تا» تا آنجايى كه نهايتى ندارد و تا برنمى‏ دارد. 🔹و اين‏است كه على آن مرد راه فريادش بلند مى‏ شود: «آه مِن قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيق‏»؛ آه از توشه كم و راه دور. 🔹اگر هدف على، بهشت نان و آب بود و بهشت حوريان بود كه آن توشه‏ ها كم نبود، با كمتر از اينها به آن همه مى‏ رسند. 🔹على راهى دارد تا بى‏ نهايت و اين است كه هر چقدر توشه بردارد چيزى نيست؛ 🔹چون هر مقدار در برابر بى‏ نهايت، صفر است و هيچ است و كم است. 🔹آنهايى كه اين راه دراز را ديده‏ اند و از اين استعدادهاى عظيم خبر دارند، اينها در فكر بازارى هستند و در جست‏ وجوى خريدارى كه بيشتر سود بدهد و زيادتر بهره برساند و سرمايه‏ ها را بارور كند كه مگر در اين راه به جايى برسند. 🔹اينها شب و روز مشغولند و شب و روز مى‏ كوشند؛ چون فرصتى ندارند. 🔹اين است كه بايد خوردن و خوابيدن و رفتن و آمدن همه‏ اش تجارت باشد و كار باشد و عبادت باشد و حركت باشد و پاى رفتن باشد. 🔹اينها ديگر درنگى نمى‏ كنند و آرام نمى‏ نشينند و از بازى‏ ها سر باز مى‏ زنند. 🔹كسانى درنگ مى‏ كنند و به بازى گرفتار مى‏ شوند كه هدفى‏ ندارند. 📝استاد علی صفایی حائری 📚کتاب رشد، ص ۳۲