حجة الاسلام و المسلمین حاج شیخ محمد قائمی امیری رحمه الله، آن عالم گرانقدر از همان سنین جوانی فعالیت مذهبی به صورت ایجاد و مدیریت جلسات دینی را آغاز نمودند که تا آخر عمر با برکتشان ادامه داشت. هدف ایشان از این جلسات، آشنائی شیعیان با دین تشیع و شناخت اهل بیت علیهم السلام و مخصوصا شناخت و محبت حضرت ولی عصر علیه السلام بوده که آثار و تربیت شدگان بسیاری هم داشته است. ایشان جامع علوم عقلی و نقلی بودند. دروس فقه و اصول را نزد اساتیدی مانند مرحوم آیة الله میرزا هاشم آملی رحمه الله و حضرت آیة الله مظاهری حفظه الله و حجة الاسلام و المسلمین ذهنی رحمه الله طی نمودند، و علوم فلسفه و عرفان را از محضر اساتیدی چون آیة الله جوادی آملی و استاد علامه حسن زاده آملی ره بهره مند شدند و از شاگردان خاص و مورد عنایت استاد حسن زاده آملی ره بودند، و عالم به علومی مانند هیئت، ریاضی، روانشناسی، جامعه شناسی و علوم غریبه بودند. آن جناب از محضر استاد حسن زاده آملی ره اجازه برای تربیت و تزکیه نفوس داشتند. مرحوم حجة الاسلام محمد قائمی امیری رحمه الله سرودن شعر را در ایام نوجوانی شروع نمودند و تا آخر عمر پربرکت خود بنا بر تحول حالی که به ایشان دست می داد آن چه از قلب ایشان بر قلم جاری می گشت به صورت نظم روی کاغذ می نگاشتند که در این اشعار غیر از معارف بلندی که نهفته است، محبت و علاقه ی وافر ایشان به ساحت مقدس اهل بیت علیهم السلام بالاخص عشق خاص ایشان به حضرت ولی عصر علیه السلام کاملا مشهود است. ایشان در اواخر عمر شریف خود آن چه را که خود صلاح می دانستند از این اشعار جمع آوری کرده و به همین ترتیب که در این کتاب مرقوم است منظم نمودند و تصمیم بر چاپ آن داشتند که ندای حق را لبیک گفته و در تاریخ 1388 شمسی مصادف با 15 جمادی الثانی به جوار رحمت دوست شتافتند؛ امید است که مجموعه اشعار ایشان مورد استفاده ی طالبان معارف الهی قرار گیرد و سرمایه ی اخروی برای آن عارف جلیل القدر باقی بماند. دیوان اشعار قائمی، محمد قائمی امیری، قم: پیام مقدس، چاپ اول، 1389. ص 9-10.
از سفارشات ایشان قرائت این دعا (برای حضرت ولیعصر اروحنا فداه) در قنوت نماز بود:
اللَّهُمَ أَصْلِحْ عَبْدَكَ وَ خَلِيفَتَكَ بِمَا أَصْلَحْتَ بِهِ أَنْبِيَاءَكَ وَ رُسُلَكَ وَ حُفَّهُ بِمَلَائِكَتِكَ وَ أَيِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ مِنْ عِنْدِكَ وَ اسْلُكْهُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً يَحْفَظُونَهُ مِنْ كُلِّ سُوءٍ وَ أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً يَعْبُدُكَ لَا يُشْرِكُ بِكَ شَيْئاً وَ لَا تَجْعَلْ لِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ عَلَى وَلِيِّكَ سُلْطَاناً وَ ائْذَنْ لَهُ فِي جِهَادِ عَدُوِّكَ وَ عَدُوِّهِ وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ إِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِير.
طوسى، محمد بن الحسن، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، 1جلد، مؤسسة فقه الشيعة - بيروت، چاپ: اول، 1411 ق. ج1 ؛ ص367.
@salavatnameh