❤️ محبّت شديد امام حسین (ع) به عبادت ▪️عمربن سعد، عصر تاسوعا فرمان داد كه لشكر به طرف خيمه هاى امام- عليه السّلام- حركت كنند. امام از برادر خواست تا از آنان، علّت اين امر را جويا شود. پس از بازگشت برادرش عباس- عليه السّلام- از نزد آنان و آوردن پاسخ آن ها، حضرت سيّدالشّهدا- عليه السّلام- به ايشان فرمود: بازگرد و اگر مى توانى تا فردا اين امر را تأخير بيانداز و آن ها را امشب از ما دور بدار. ▪️«لَعَلَّنا نُصَلّى لِرَبِّنَا اللَّيْلَةَ‌ وَ نَدْعُوهُ‌ وَ نَسْتَغْفِرُهُ‌ فَهُوَ يَعْلَمُ‌ أَنّى كُنْتُ‌ أُحِبُّ‌ الصَّلاةَ‌ لَهُ‌ وَ تِلاوَةَ‌ كِتابِهِ‌ وَ كَثْرَةَ‌ الدُّعاءِ وَ الإِسْتَغْفارِ.» شايد امشب براى پروردگارمان نماز به جاى آريم، و به درگاه او دعا نموده و طلب مغفرت كنيم؛ زيرا او مى داند كه من نمازِ براى او، و خواندن كتابش و زيادى دعا و استغفار را دوست دارم. 🔷 اهميّت اين قسمت از كلام حضرت در اين است كه شخصيّت والايى چون سيّد الشّهدا- عليه السّلام- كه معصوم است، مى خواهد در آخرين لحظه هاى حيات، حداكثر بهره را از زندگى دنيوى ببرند؛ لذا دليل درخواستِ تأخير جنگ از دشمن را، اشتغال به نماز و دعا و تلاوت قرآن و استغفار ذكر مى فرمايد. 🔷 اگر هيچ دليلى در لسان شرع بر اهميّت اين چهار امر نبود، همين سيره ى عملى سيّد الشّهدا- عليه السّلام- و شدّت اهتمامى كه به آن ابراز داشت، براى ما پيروان ايشان كافى بود تا ملاك بهره ى دنيوى خود را از زندگى مشخّص كنيم و از عمر خود، بيشترين بهره را ببريم. 📖 کتاب فروغ شهادت (حضرت استاد سعادت پرور) ، ص ۱۴۶ و ۱۴۷