🌺تأملی در نهج البلاغه :🌺 🍂حکمت ١۵٠ : يَصِفُ الْعِبْرَةَ وَ لَا يَعْتَبِرُ، وَ يُبَالِغُ فِي الْمَوْعِظَةِ وَ لَا يَتَّعِظُ، فَهُوَ بِالْقَوْلِ مُدِلٌّ وَ مِنَ الْعَمَلِ مُقِلٌّ؛ ⚡️ترجمه : (از کسانى مباش که) عبرت آموختن را مى ستاید (و به دیگران آموزش مى دهد) ولى خود عبرت نمى گیرد. و موعظه بسیار مى کند; اما خود موعظه و اندرز نمى پذیرد. در گفتار، به خود مى نازد و در عمل بسیار کوتاهى مى کند. 🔴 این وصف عالمان بى عمل و مدعیان بى تعهد و ریاکاران فاقد اخلاص است. شک نیست که این جهان دار عبرت است و تاریخ پیشینیان مملو از درس هاى عبرت آموز. هرگاه انسان چشم بینا و گوش شنوا داشته باشد مى تواند سرنوشت آینده خود را در آیینه تاریخ و حوادث عبرت آموز زمان خود ببیند. ولى افسوس که هواى نفس و حب ذات پرده اى در برابر چشمان او مى کشد و مانع گوش او از شنیدن پیام هاى تاریخ مى شود و عجب این که این درس ها را به دیگران مى دهد و به سخنان خود نیز می بالد ولى خود در عمل از آنها بى بهره است. @samenqom313 @tadabboridarghoran