فرمود: تمام دردهای شما بخاطر گناه است و درمان برون رفت از همه گرفتاری‌ها و دردها استغفار و توبه است. لباس گناه و معصیت را در بیاورد و لباس بندگی تن کند. از این ساعت بگوید: خدایا هرکجا بگویی باش هستم و هرجایی بگویی نباش، نیستم. این حرف را بزن می‌زند و این حرف را نزن، نمی‌زند. این راه را می‌روند و این راه را نمی‌روند. دیشب حرم بودم، یک خانمی گفت: من می‌خواهم ناخن روی ناخن بکارم. خدا ناخن زیبا را قرار داده، باز می‌خواهد رویش ناخن بکارد. این حرام است. وضو و غسل اشکال دارد. یک ناخن که می‌چسبانی مانع رسیدن آب می‌شود. دلم می‌خواهد! با لاک نماز می‌خواند، نماز باطل است. تو دلت را از خدا بیشتر دوست داری. یک چیزی که شیطان و مردم می‌خواهند، دلم می‌خواهد، نفسم می‌خواهد، یک چیزی را خدا می‌خواهد. من که حاضر نیستم از یک ناخن در راه خدا بگذرم، چه انتظاری دارم خدا همه حوائج مرا برآورده کند. فراوان داریم خانم‌هایی که مؤمن و دوست اهل‌بیت هستند، مشهد و کربلا می‌روند اما از یک لاک ناخن نمی‌گذرند. می‌گوید: نماز می‌خوانم و لاک هم می‌زنم. خوب این باطل است. امام حسین از همه هستی‌اش گذشت. من حاضر نیستم از یک رنگ بگذرم؟ حاضر نیستم چند شاخه مو را از نامحرم بپوشانم! تمام فسادهایی که در جامعه هست، برای ناهنجاری‌های اخلاقی و دینی و مذهبی است. اگر در جامعه‌ای همه به فرمان خدا باشند، چرا این همه بی سامانی باشد. هفته‌های قبل گفتیم که امام رضا فرمود: کسی که در گناه کوچک حیا نمی‌کند در گناه بزرگ هم حیاء نمی‌کند. کسی که از مردم حیاء نمی‌کند از خدا هم حیاء نمی‌کند. جلوی ریزها را باید بگیریم تا به درشت‌ها برسیم. فرمود: درد شما از گناه است، درمانش هم توبه و استغفار است. بگو: خدایا من بخاطر ت دیگر این کار را کنار می‌گذارم. بخاطر تو با حجاب و نماز خوان می‌شوم. امام حسین همه هستی‌اش را داد، من حاضر نیستم هفده دقیقه نماز بخوانم. نمازی که ستون دین است. اگر ستون وسط خیمه را بکشی، خیمه می‌خوابد. امام حسین روز عاشورا نماز خواند. می‌گوید: من سینه می‌زنم، کربلا می‌روم ولی نماز نمی‌خوانم. با خودت مبارزه کن، یک مقدار در مقابل خدا خودمان را زمین بزنیم و بعد آرامشی که خدا به ما می‌دهد را ببینیم. امیرالمؤمنین فرمودند: دو پناهگاه و امان خدا در عالم قرار داده است، «وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ» (انفال/33) استغفار را در کنار پیغمبر قرار داده و این خیلی مهم است. از هردو به امان تعبیر کرده است. خدا چه وقت ما را عذاب نمی‌کند؟ 1- تا وقتی که ما با پیغمبر رابطه داریم. پیغمبر در خارج هست یا در وجود ما جاری شده، هیچوقت خدا آن امتی که پیغمبر در درون آنهاست، امکان ندارد خدا آنها را عذاب کند.2- تا وقتی امتی توبه و استغفار می‌کنند، تا وقتی توبه می‌کنید، برگشت دارید و شرمنده هستید، خدا می‌گوید: من امان نامه می‌نویسم و شما را عذاب نمی‌کنم. ولی وقتی گناه می‌کنی و لبخند می‌زنی که گناه می‌کنی، یا نماز نمی‌خوانی، خیلی بد است. اینکه گناه می‌کنی و سرت را با افتخار بالا می‌گیری، خیلی بد است.