رازهای عاشقی را با کسی که نمیفهمد نباید گفت. گفت: لیلی را دید و به مجنون گفت: این سیه چهره است. چطور عاشق او شدی؟ گفت: تو از عشق نمیفهمی. کسی هم که حسین ندارد، در عالم هیچ ندارد. همه عالم هست و عشق أباعبدالله، فرهنگ عاشقی وقتی کسی ندارد، میآید تحلیل میکند. عشق یعنی بدون تحلیل، عشق یعنی سر در گرو یار دادن. بچههای رزمنده را نگاه کنید شب عملیات چه میکردند؟ اینها شروع میکردند با حسین حسین گفتن، چطور روحیه داشتند و عاشق أباعبدالله میشدند. چطور نماز شب میخواندند. خدایا رزق ما کن، خیلی حیف است با مرگ معمولی از این دنیا برویم. بچههای جبهه و جنگ نشان دادند بعد از هزار و چهارصد سال یا حسین کار خودش را انجام میدهد. هیأت کار خودش را انجام میدهد. به کوری چشم آنهایی که با عزاداری و هیأتها و نام أباعبدالله(ع) مخالف هستند و العیاذ بالله در آن تشکیک میکنند، ببینند چه کار کردند. ببینند کدام یک از رزمندهها به غیر از نام یا حسین و یا زهرا روی لباسهایشان نوشتند و روی پیشانی بندشان بستند، جلو رفتند و چه حماسهای درست کردند. این رمز پیروزی است. انشاءالله خدا روزی را بیاورد کنار مولایمان حضرت بقیة الله عرض ارادت کنیم و حضرت روضه برپا کند و آنجا اشک بریزیم.
تمام دنیا حواسش به این است که تو را مشغول کند به اشتغالات خودت، تو را به هم بریزد، از نام حسین و نام هدایت خدا تو را دور کند. هر موقع گیر کردی بگو: یا حسین، وقتی زمین خوردی بگو: یا علی! ما بی صاحب نیستیم. دنیا را شیطان میگوید من صاحب شما هستم و کمک شما میکنم، ما بی صاحب نیستیم. در همه مسائل ببینیم بزرگان ما در سختتر از این شرایطی که امروز هست، در شرایط سخت جنگ همه توسل و توجهشان به حضرت اهلبیت(ع) باشد. یکوقت فکر نکنیم برای ما راهساز است فلان کافر و فلان قدرت بزرگ و توکل و توجه ما آنجا نرود. ما در بزرگترین جنگ عالم شرکت کردیم. با اسم یا حسین پیروز شدیم. توکل ما به حضرات اهلبیت باشد، چه مردم چه مسئولین، اگر چشم ما از اینها برگشت و چشم امید ما به کسی دیگر افتاد، باید از او توقع داشته باشیم. کشور ما کشور اهلبیت(ع) است. به هم رحم کنیم، در خرید و فروشها حواست باشد که او هم عاشق أباعبدالله است، عاشق امیرالمؤمنین است. به او رحم کن، اگر اینطور به هم نگاه کردیم جامعه ما خیلی بهتر میشود.