روایت داریم کسی که غصه روزی را بخورد، بدبین به خداست و برایش گناه مینویسند. امیرالمؤمنین میفرماید : «مَنْ أَصْبَحَ عَلَي الدُّنْيَا حَزِيناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً» (نهجالبلاغه، حكمت 228) کسی که صبح کند فقط غصه دنیا را دارد و فکر اصلاح و آخرت و معنویت نیست. کمونیستها هم اصول دین را خوراک و پوشاک و مسکن میدانند، من هم همانطور باشم. پس چه فرقی بین ما هست؟ ما باید یک چیزی فراتر باشیم.
مخور هول ابلیس تا جان دهد *** که هرکس که دندان دهد، نان دهد
تواناست آخر خداوند روز *** که روزی رساند تو چندین مسوز
امیرالمؤمنین میفرماید: کسی که غصه دنیا را بخورد، این از خدا ناراضی است.
خداوندگاری که عبدی خرید *** بدارد، فکیف آنکه عبد آفرید
اگر کسی شاگردی استخدام میکند، غلام و بردهای دارد موظف است خرج و روزی او را بدهد. آنوقت خدایی که ما را خلق کرده میشود روزی ما را ندهد؟ لذا امام صادق فرمود: من به این باور رسیدم که رزق و روزی من دست خداست. نیازهای اولیه دیگران اگر تأمین نمیشود بر اثر ظلم و رشوه و فسادی است که دیگران میکنند، ولی اگر ما درست وظیفه انجام بدهیم هیچکس بی روزی نمیماند.
شریعتی: چه بهانه خوبی شد این روایت نورانی امام صادق(ع) را شنیدیم. در سالروز شهادت امام صادق(ع) هستیم، کسی که شرارههای نگاهش زُراره میسازد، امام صادقی که خیلی به گردن ما حق دارد، انشاءالله در مسیری که حضرت برای ما ترسیم کردند گام برداریم. چقدر خوب است ثواب تلاوت آیات امروز را به روح بلند حضرت هدیه کنیم و از ثواب و برکاتش بهرهمند شویم.