صندوقچه را در رودخانه انداخت ولی به دخترش گفت: تو پیگیری کن. «وَ قالَتْ لِأُخْتِهِ قُصِّيهِ» (قصص/11) ببین این صندوقچه کجا می‌رود. دختر هم با کمال شهامت و شجاعت از چه راهی وارد کاخ شد، چون رودخانه نیل وارد کاخ فرعون می‌شد، فرعون هم با خانمش نشسته بودند، دیدند جریان آب صندوقچه‌ای را می‌آورد. این دختر از کجا توانست وارد آن کاخ شود، فرعون و خانمش آسیه اول ترسیدند، نکند این همان بچه‌ای است که می‌خواهد نظام مرا از بین ببرد. خداوند می‌فرماید: مهر این بچه را در دل این زن و شوهر قرار دادیم. تصمیم گرفتند بچه خودشان باشد و چه بسا در آینده ولیعهد آنها باشد. شیر را چه کنند، بچه نیاز به غذا دارد. فراخوان دادند مادران شیرده در یک سالنی جمع شدند. قرآن می‌فرماید: به این بچه گفتیم: از شیر این مادرها نخور. خواهر موسی چگونه خودش را داخل سالن رسانده است؟ حتماً ایستگاه‌هایی بوده، بازرسی می‌کردند، چطور این دختر با زیرکی و با زرنگی، چه جوابی به مأمورها داده بدون اینکه رنگش زرد شود. خودش را ببازد، رفته خیلی طبیعی نشسته، دست بلند کرد. فرعون عصبانی است که چرا این بچه شیر این خانم‌ها را نمی‌خورد. گفت: من خانواده‌ای را سراغ دارم که می‌تواند این بچه را سرپرستی کند. گفتند: او را بیاور. رفت مادرش را آورد. نزدیک بود قصه لو برود ولی مادر و دختر حراست و حفاظت را رعایت کردند. بچه آمد بغل مادر شیر خورد و قرار گذاشتند. این دومین دختری است که در قرآن خداوند از او نام برده است. به کار مهمی او یعنی حفظ کودکی رهبر انقلاب، یک پیامبری که بناست در آینده انقلاب کند و طاغوت را از میان بردارد. کودکی او دست این دختر است. با یک زیرکی توانست، با شهامت و شجاعت از واسطه‌ها گذر کند و پیشنهادی بدهد که مورد قبول واقع شود. امروز دختران فلسطینی، دختران لبنانی، دختران مجاهد، هم عفت خودشان، حجابشان را حفظ می‌کنند. هم در انقلاب‌هایی که در این کشورهای اسلامی در حال پا گرفتن هست، نقش‌های ویژه داشتند. حقیقتاً خواهر حضرت موسی نقش ویژه داشت. چرا خدا به این دختر اشاره کرده است؟ یک دختر است ولی چقدر موثر است. الگوی سوم، الگوی حیاء و خدمت؛ در سوره مبارکه قصص قصه‌ی این دو دختر آمده است. موسی بن عمران ماجرای شنیدنی دارد. در مصر درگیری پیش آمد، مجبور شد فرار کند. یک کسی از دوردست آمد و گفت: «إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ» (قصص/20) ای موسی! مأمورها دنبال تو هستند، فرار کن. موسی بن عمران از مصر فرار کرد و یک هفته در بیابان‌ها بود، غذایی نداشت میل کند. از همان علف‌های بیابان میل می‌کرد. از مرز فاصله گرفت و به چشمه آبی رسید که جمعی از مردان به گوسفندانشان آب می‌دهند. دو دختر با فاصله یک گوشه ایستادند. موسی بن عمران یک جوان غیور بود. آمد از دخترها پرسید: چرا اینجا ایستاده‌اید؟ دخترها گفتند: ما نمی‌خواهیم با مردها مخلوط شویم. ما از گوسفندان مواظبت می‌کنیم، مردها که کارشان را انجام دادند، بعد گوسفندان را می‌بریم آب می‌دهیم. «تَذُودان» یعنی جلوگیری می‌کردند که گوسفندانشان با آنها قاطی نشوند، این تربیت یک پیغمبر است. گفتند: «وَ أَبُونا شَيْخٌ كَبِيرٌ» (قصص/23) پدر ما پیرمردی است بزرگ که نمی‌تواند کار کند. به نظر شما شایسته بود دو دختر کار کنند؟ می‌توانستند بگویند: ما دختر پیغمبر هستیم، از بیت المال یک مبلغ ماهیانه بگیریم! گفتند: نه، ما هم باید مانند بقیه کار کنیم. اینها می‌گفتند: به هر قیمتی شده ولو با زحمت نباید این حریم را بشکنیم.