«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ» (حجرات/11) حق ندارید یکدیگر را مسخره کنید. «وَ لا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ» لقب زشت برای هم نگذارید. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً» (حجرات/12) اگر همین آیات قرآن، سفارشات قرآن در مورد حفظ آبروی دیگرات را جدی بگیریم. گرانترین چیز جان و مال مردم و آبروی مردم است. متأسفانه در جامعه ما خیلی ارزان معامله می‌شود. شهید ثانی(ره) که از فقهای بزرگ شیعه هستند، حدود پانصد سال پیش زندگی می‌کردند. کتابی نوشتند در موضوع غیبت، «کشف الریبة فی احکام الغیبة» این کتاب یکی از مصادیر کتاب‌های فقهای ما هست. در مورد احکام غیبت است. شیخ انصاری مفصل به این کتاب آدرس می‌دهند. ایشان در مقدمه نوشته انگیزه من از تألیف این کتاب این بود که دیدم بیشتر مردم زمان ما مواظب نماز و روزه‌شان هستند، بسیاری از عبادات را مراقب هستند و خیلی دقیق انجام می‌دهند. از بسیاری از گناهان اجتناب می‌کنند و اهل فحشاء و شرب خمر نیستند. مومنین و متدینین نماز و روزه‌شان را به جا می‌آورند. ولی بسیاری از اوقات خودشان را به لطمه زدن به آبروی دیگران اختصاص می‌دهند. اگر شیطان وسوسه کند یک شراب، یک فحشایی، استغفرالله ما و شراب، می‌فرماید: اگر به عقلشان مراجعه کنند می‌فهمند که اتفاقاً بین این گناهی که اینها اصلاً به ذهنشان خطور نمی‌کند و آن گناهی که بسیاری از مردم به آن مبتلا هستند، خیلی فرق هست. ایشان می‌فرماید: اصلاً قابل مقایسه نیست. اگر شما شرب خمر انجام بدهید فقط حق الله است. کسی در خانه شراب بخورد حق الناس را از بین نبرده، حق الله است. اما وقتی آبروی کسی را می‌برید و مسخره می‌کنید، کلیپ پخش می‌کنید، هم حق الله است و هم حق الناس است. یعنی گناهانی که از آن می‌ترسیم حق الله است و گناهی که خیلی آسان انجام می‌دهیم هم حق الله است و هم حق الناس است. گاهی کلیپی از کسی منتر می‌شود و از آسمان به زمین می‌افتد. بارها عرض کردم، مخصوصاً به جوان‌های عزیز که کلیپ پخش نکنید. یک روز نوبت کلیپ ما می‌شود. گر حکم شود که مست گیرند *** در شهر هرآنچه هست گیرند در کتاب عیون الاخبار الرضا نقل کردند. امام رضا(ع) فرمودند که آمدند به پیامبر گفتند: یا رسول الله! فلانی هرگناهی را مرتکب شده است. رسول خدا فرمودند: بله ولی او پایان خوبی دارد و عاقبت بخیر می‌شود. خدا همه گناهانش را می‌بخشد و تمام گناهانش را به حسنات تبدیل می‌کند. یا رسول الله به چه دلیل آدمی که اهل هر فسق و فجوری هست عاقبت بخیر می‌شود؟ فرمود: بخاطر اینکه یک روزی که آبروی کسی در خطر بود، این برای او آبروداری کرد و برای اینکه خودش خجالت نکشد، نگفت: ما این خدمت را به تو کردیم. ولی از جایی این آقا فهمید که فلانی به دادش رسیده است. همین فاسق و فاجر به داد این آقا رسید. خیلی برایش دعا کرد. گفت: خدا به او جزاء و پاداش بدهد و عاقبت بخیرش کند. به این شخص گنهکار داستان را گفتند. پیامبر اینطور فرمود که تو بخاطر این کاری که کردی و آبرو داری کردی، هم عاقبت بخیر می‌شوی، اتفاقاً همین کلام پیامبر در او اثر کرد و باعث شد توبه کرد و برگشت. رسول خدا از غیب خبر داد. فلانی بخاطر اینکه یک جا آبروداری کرد، عاقبت بخیر می‌شود. آدمی که اهل هر فسق و فجوری بود، عاقبت بخیر شد. چرا ما این راه آسان را انتخاب نمی‌کنیم و عکس آن را انتخاب می‌کنیم؟ به جای اینکه آبروداری کنیم و خدا پاداش بدهد و عاقبت بخیر شویم، عکسش همین است که پرده‌دری می‌کنیم. در همین کتاب شهید نوشته است فردای قیامت نامه عمل کسی را دستش می‌دهند، نامه عملش را می‌خواند، وقتی می‌خواند می‌گوید: اشتباه شد. این نامه عمل ما نیست. ما فکر نمی‌کردیم تشکیلات شما اشتباه شود. معلوم می‌شود در دستگاه پروردگار پرونده‌ها جا به جا می‌شود. ما ده سفر کربلا داریم. مکه داریم، رمضان داریم، نماز داریم. خطاب می‌شود «إِنَّ رَبَّكَ لا يَضِلُ وَ لا يَنْسَي» (جامع الاخبار/ص147) خدا نه اشتباه و نه فراموش می‌کند. یادت هست فلان روز آبروی فلانی را بردی و غیبت کردی؟ تمام حسنات تو منتقل شد. آن بنده خدا شصت سال آبرو جمع کرد و شما با یک کلمه از بین بردی. شما هم شصت سال نماز و روزه داشتی و خدا همه را منتقل کرد. هرچه کربلا بروی، مکه بروی، نماز بخوانی، وقتی آبروی کسی را بردی همه از بین می‌رود.