مرا در عالم ذر حضرت زهرا سوا کرده برایم آبرو دار آبرویی دست و پا کرده منم آن تبل تو خالی نه تبل روضه های تو منم آن پوچی مطلق که عمری ادعا کرده صدایت میزنم با بغض مثل کودکی هایم که در بازار غربت دست مادر را رها کرده به تو امید دارم من شبیه آن پسر بچه که هر باری زمین افتاده بابا را صدا کرده