گاهی راهی جز مات شدن نداری، مثل امروز که با سوال آخر از مهدی مهدوی دهیار روستای گلچهرآباد از دهستان سادات محمودی واقع در کوه‌پایه دنا، مات شدم. وقتی از او پرسیدم چرا بعد از ۲۰ سال زجر وقتی وزارت نیرو پول می‌دهد، خانه ها و زمینهایتان را نمی‌فروشید و مهاجرت نمی‌کنید و او با بغض پاسخ داد:" ما چگونه می توانیم جدمان را و مزار شهیدمان را بفروشیم؟" مهدی مهدوی در ادامه گفت:" مگر ما صاحب دنا هستیم که بتوانیم او را بفروشیم؟". این جواب ساده مهدی مهدوی، تمام ِ دنیای عدالت زیستی‌ست، اینکه مگر ما صاحب طبیعتیم که بتوانیم به هر کاری دست بزنیم. جواب مهدی من را به یاد پاسخ رهبر سرخپوستان آمریکا به رییس جمهور وقت آمریکا انداخت که وقتی از او خواست تا سرزمین‌شان را بفروشند او در نامه‌ای خطاب به رییس جمهور نوشته بود: "ما چگونه میتوانیم نسیم دشت‌ها را بفروشیم وقتی صاحب آن نیستیم؟" امروز مهدی از روزگار سختی گفت که بر او و ۲۱ روستای سادات محمودی طی ۲۰ سال گذشته رفته است، جایی که قرار است سدخرسان بر روی رود خرسان (مهمترین سرشاخه کارون) احداث گردد و ۲۱ روستا با ۱۵ هزار نفر جمعیت زیر آب برود تا آب سد به کرمان، یزد و اصفهان انتقال یابد. همین هفته قبل دادگاهی در یاسوج در دادنامه‌ای بی‌سابقه بعد از ۲۰ سال حق را به مردم سادات محمودی داد و مهدی مهدوی یکی از شاکیان (خواهان‌ها)پرونده بود. @sarzaminfarda