1. نعمانی، الغیبة، ص۳۰۵. طوسی، الغیبة، ص۴۶۱. مجلسی، بحارالأنوار، ج۵۲، ص۲۱۶ و ۲۵۳. نعمانی، الغیبة، ص۲۷۹. مفید، الإختصاص، ص۲۵۵. طوسی، الغیبة، ص۴۴۲. عیاشی، التفسیر، ج۱، ص۶۴. مجلسی، بحارالأنوار، ج۵۲، ص۲۳۷. 2. «اخْتَلَفَ أَهْلُ الْمَشْرِقِ وَ أَهْلُ الْمَغْرِبِ...وَ یَلْقَی النَّاسَ جُهْدٌ شَدِیدٌ مِمَّا یَمُرُّ بِهِمْ مِنَ الْخَوْفِ فَلَا یَزَالُونَ بِتِلْکَ الْحَالِ حَتَّی یُنَادِیَ مُنَادٍ مِنَ السَّمَاء»(نعمانی، الغیبة، ص۲۶۲. مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۳۵). 3. «الهرج: الفتنة» (جوهری، الصحاح، ج۱، ص۳۵۰) و «القتال» (فراهیدی، العین، ج۳، ص۳۸۸)؛ «الهَرْجُ: شدَّة القتل و کثرته»‏ (ابن‌منظور، لسان العرب، ج۲، ص۳۸۹)؛ «فی الحدیث: قُدَّام الساعة هَرْج أی قِتال شدید» (ازهری، تهذیب اللغة، ج۶، ص۳۲). در منابع حدیثی فریقین نیز واژه «هرج» بیشتر به‌معنای قتل و جنگ، به‌کار رفته است: «الهرج: القتل» (صدوق، معانی الأخبار، ص۳۵۷)؛ «بَینَ یدَی السّاعَةِ...یکثُرُ فیهَا الهَرجُ وَ الهَرجُ القَتلُ» (بخاری، صحیح البخاری، ج۱۱، ص۱۱؛ النیسابوری، صحیح مسلم، ج۴، ص۲۰۵۶). 4. سند احادیث «هرج الروم»، موثق و صحیح است (رستمی، بررسی توصیفی و تحلیلی کتاب الغیبة طوسی، ص۶۱-۶۵. آیتی، تاملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۸۱ و ۸۴. علی الصغیر، علامات الظهور بحث فی فقة الدلالة و السلوک، ج۲، ص۱۶۱-۱۶۴). 5. ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۷، ص۱۲۵. 6. از جمله، سند موثق و معتبر در کتاب الغیبه شیخ طوسی: أخبرنا أبو عبدالله: شیخ مفید ثقه (نجاشی، الرجال، ص۳۹۹) عن محمد بن علی بن الحسین: شیخ صدوق ثقه (نجاشی، الرجال، ص۳۹۰) عن محمد بن الحسن:ابن ولید ثقه (نجاشی، الرجال، ص۳۸۳) عن أحمد بن إدریس: ثقه (نجاشی، الرجال، ص۹۲) عن علی بن محمد بن قتیبة: ممدوح (نجاشی، الرجال، ص۲۵۹) عن الفضل بن شاذان: ثقه (نجاشی، الرجال، ص۳۰۷) عن الحسن بن محبوب: اصحاب اجماع ثقه (کشیّ، الرجال، ص۵۵۶) عن عمرو بن أبی المقدام: ممدوح ثقه (کشیّ، الرجال، ص۳۹۲. ابن داود، الرجال، ص۴۸۸) عن جابر الجعفی: ثقه (کشیّ، الرجال، ص۱۹۶) عن أبی جعفر: (امام معصوم). 7. ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۷، ص۲۸۹-۲۹۲. میرباقری، موسوعۀ الامام المنتظر، ج۲، ص۴۶-۴۸. کورانی، المعجم الموضوعی لإحادیث الإمام المهدی‏، ص۷۷۱-۷۷۷. 8. «قُدّامَ القائِمِ مَوتَتانِ: مَوتٌ أحمَرُ و مَوتٌ أبیضُ حَتّی‏ یَذهَبَ مِن کُلِّ سَبعَةٍ خَمسَةٌ المَوتُ الأَحمَرُ السَّیفُ، وَالمَوتُ الأَبیضُ الطّاعونُ» (صدوق، کمال‌الدین و تمام‌النعمة، ج۲، ص۶۵۵)؛ سند حدیث نیز معتبر است (ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۷، ص۲۸۹). 9. صدوق، کمال‌الدین، ج۲، ص۶۵۶. طوسی، الغیبة، ص۳۳۹. سند معتبر است (ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۷، ص۲۹۱). 10. صدوق، کمال ‌الدین، ج۲، ص۶۵۵. سند حدیث نیز معتبر است (ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۷، ص۲۸۹). 11. ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی، ج۷، ص۲۸۹. 12. سند حدیث: بِهذَا الإِسنادِ (محمّد بن الحسن، عن الحسین بن الحسن بن أبان‏)، عَنِ الحُسَینِ بنِ سَعیدٍ، عَن صَفوانَ بنِ یَحیی‏، عَن عَبدِ الرَّحمنِ بنِ الحَجّاجِ، عَن سُلَیمانَ بنِ خالِدٍ، قالَ: سَمِعتُ أبا عَبدِاللَّهِ. سند معتبر است و همه راویان، امامی و ثقه هستند (ر.ک: نرم‌افزار درایة النور و سایت جامع الاحادیث). 13. امیر خواص، «بررسی پیشگویی‌های عهدین درباره کشتارهای جمعی پیش از ظهور مسیح»، فصلنامه مشرق موعود، ش۴۱، ص۳۲۹ و ص۳۳۲ و ص۳۴۰ و ص۳۲۳-۳۴۷. حسین متقی، «بررسی تطبیقی پیشگویی‌های آخرالزمان از دیدگاه یهودیت مسیحیت و اسلام»، فصلنامه پژوهش‌های مهدوی، ش۱۸، ص۱۷-۲۱.