جمله «كَادُوا يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَدًا» نیز به تصمیم مشرکان برای برخورد با پیامبر اکرم (ص) و بازداشت وی از انجام سجده برای خداوند کعبه اشاره دارد و در پیوند با اختصاص مساجد برای خداوند است که مشرکان آنها را برای سجده در برابر بتان به کار می¬بردند. این تبیین از آیه را طبری بعد از گزارش آرای متعدد مفسران صحابه و تابعان, بهترین تبیین از آیه دانسته است (طبری, 1412, 29:147). در نگاه مفسران «لِبَدًا» به معنای همگی, یاوری و همراهی است و با همنشینی «عَلَيْهِ» به مخالفت و دشمنی عملی با رسول خدا (ص) به کار رفته است (طبری, 1412, 29: 147 – 148). مشابه همین مضمون در آیه «أَرَءَيْتَ ٱلَّذِى يَنْهَى عَبْدًا إِذَا صَلَّى» (علق, 9 - 10) در سوره علق نیز گزارش شده است که از بنده نمازگزاری - حضرت محمد (ص) - در کنار مسجد الحرام یاد می‏کند که از سوی فردی معاند (ابوجهل) طرد شده است (بلخی,1423, 4 : 763). در نتیجه سیاق آیات قبل و بعد آیه «وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ...» بر اقامه نماز و سجده رسول خدا (ص) دلالت دارند و دلیلی نیز بر تفاوت سجده ایشان با سجده رایج در میان عرب ها ارائه نشده است. در سجده رسول خدا (ص) هفت عضو از بدن ایشان با زمین تماس داشته است که دو کف دستان نیز از شمار آنها بوده است در نتیجه مقصود از المساجد به قرینه سیاق آیات پسین و پیشین آیه «وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ...» را همین اعضای هفتگانه سجده گزار است. به همین سان امام جواد (ع) با لحاظ سیاق آیات, وصف مسجد بودن در «وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ...» را برای ناحیه کف دستان به کاربرده است از این رو معنا شناسی المساجد به زمان یا مکان¬های عبادت خلاف سیاق است. هم چنین می¬توان از آیه «وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ...» شیوع کاربرد المساجد در فرهنگ عربی به معنای اعضای سجده گزار را نیز استنباط کرد که یا ریشه در کاربرد ادب جاهلی آن داشته است یا اینکه در سنّت نبوی به عنوان اصطلاح خاص به کار رفته است و قرآن همان را بازخوانی کرده است. در روایات رسول خدا (ص) تعبیر «سبعة آراب» گزارش شده است که همان المساجد در آیه «وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ...» است (نک: عینی, بی¬تا, 6 :90؛ أحسائی, 1403, 2: 34- 35).