ویژگی های #مؤمن و کافر در قرآن در مقایسه میان مؤمن و کافر می بینیم که مؤمن با یاد خدا آرام، به داده خدا راضی، به آینده امیدوار، راهش روشن و مرگ را کوچ کردن به منزلی بزرگتر می داند ولی کافر هر روز به گرد طاغوتی می چرخد و هر لحظه محکوم هوس های خود یا دیگران است، آینده را تاریک و مرگ را فنا می داند. قرآن برای روشنگری هر چه بیشتر روش مقایسه را مطرح می کند، تا تمام وجدان ها در هر سطحی مسئله را درک کنند: 1. مؤمنان ایمانشان زیاد می شود، «زادتهم ایمانا»( انفال، 2) ولی کفّار کفرشان بیشتر می شود. «وازدادوا کفراً»( آل عمران، 90) 2. سرپرست مؤمن خداست، «اللّه ولیّ الّذین آمنوا» ولی سرپرست دیگران طاغوت ها هستند. «اولیائهم الطاغوت»( بقره، 257) 3. خداوند بر دل مؤمن آرامش نازل می کند، «انزل السکینة فی قلوب المؤمنین»( فتح، 4) ولی بر دل کفّار ترس و وحشت می افکند. «سنلقی فی قلوب الّذین کفروا الرّعب»( انفال، 12) 4. افراد با ایمان پیرو حقّ هستند، «الّذین آمنوا اتّبعوا الحقّ» ولی کفّار پیرو باطلند. «الّذین کفروا اتّبعوا الباطل»( محمّد، 3) 5. آینده مؤمن محبوبیّت است، «سیجعل لهم الرّحمن ودّا»( مریم، 96) ولی آینده کافر حقارت و ذلّت است. «ترهقهم ذلة»( یونس، 27) 6. اهل ایمان به هنگام جان دادن سلام فرشتگان را دریافت می کنند، «تتوفّاهم الملائکة طیبین یقولون سلام علیکم»( نحل، 32) ولی ستمگران با قهر فرشتگان روبرو می شوند. «تتوفّاهم الملائکة ظالمی انفسهم»( نحل، 28) 7. جهاد اهل ایمان در راه خداست، «یقاتلون فی سبیل اللّه» ولی جنگ و ستیز کفّار در راه طاغوت است. «یقاتلون فی سبیل الطاغوت»( نساء، 76) 8. پاداش اهل ایمان محفوظ است، «لا نضیع اجر من احسن عملا»( کهف، 30) ولی تلاش دیگران محو می شود. «حبطت اعمالهم»( بقره، 217) 9. مؤمن امکانات و دارایی خود را از خدا می داند، «هذا من فضل ربّی»( نمل، 40) ولی کافر هرچه دارد از علم و هنر و تلاش خود می پندارد. «انما اوتیته علی علم عندی»( قصص، 78.) 10. کارهای مؤمن پایدار است، «فلن یضلّ اعمالهم»( محمّد، 4.) ولی کارهای کفّار از بین می رود.«اضلّ اعمالهم»( محمّد، 1) 11. مؤمن از هیچ کس نمی ترسد، «لا یخشون احداً»( احزاب، 39) ولی دیگران ترس دارند.«یخشون الناس کخشیة اللّه»( نساء، 77.) 12. بر اهل ایمان فرشته نازل می شود، «تتنزّل علیهم الملائکة»( فصّلت، 30) ولی بر دیگران شیاطین. «تنزّل الشیاطین»( شعراء، 221) 13. اهل ایمان امیدوارند، «یبشّر المؤمنین»( اسراء، 9) ولی کفّار مأیوسند. «اذا هم یقنطون»( روم، 36) 14. در یک کلام راه حقّ، راه برترین است، «کلمة اللّه هی العلیا» و راه کفر پست ترین است. «کلمة الّذین کفروا السفلی»( توبه، 40) آیا با این همه تابلوهای شفاف قرآنی، جایی برای شک و تردید باقی می ماند؟ در دین شکیّ نیست، «لاریب فیه»( بقره، 2)امّا آنان در خود وسوسه ایجاد می کنند. «فی ریبهم یتردّدون»( توبه، 45.)