✅ اندر آداب معصیت! (یکی آنکه حرمت نگهدار و از مواهب الهی، علیه خدا بهره مبر!) امام علی علیه السلام: « أَقَلُّ مَا يَلْزَمُكُمْ لِلّهِ أَلاَّ تَسْتَعِينُوا بِنِعَمِهِ عَلَی مَعَاصِيهِ » (نهج البلاغه ح 330) « كمترين حقی كه خدا بر شما دارد اين است كه با استمداد از نعمتهايش او را معصيت نكنيد». 💧 توضیح قطره ای: امام علیه‌السلام در اين گفتار حكيمانه به نكته مهمی اشاره می‌كند و آن اينكه «انسان در برابر نعمت‌هايی كه خداوند به وی داده كمترين وظيفه‌اش اين است كه نعمت‌هايش را وسيله معصيت او قرار ندهد». نافرمانی مولا هميشه زشت است، ولی زشت‌ترين حالات نافرمانی و عصيان اين است كه انسان نعمت‌های او را وسيله نافرمانی وی قرار دهد. پيام ديگری كه اين گفتار حكيمانه دارد اين است كه انسان هر گناهی كه می‌كند به يقين با استفاده از يكی از نعمت‌های الهی است: چشم، گوش، دست، پا، فكر، قدرت و مواهب ديگر همه نعمت‌های پروردگارند و انسان بدون استفاده از اينها نمی‌تواند كار خلافی انجام دهد. بنابراين مفهوم كلام اين می‌شود كه انسان منصف نبايد هيچ گناهی كند؛ زيرا هر گناهی مرتكب شود با استفاده از يكی از نعمت‌های خداست و اين كار بسيار شرم آور است. در حديث قدسی آمده است: «مَنْ لَمْ يَرْضَ بِقَضَائِي وَلَمْ يَشْكُرْ لِنَعْمَائِي وَلَمْ يَصْبِرْ عَلَی بَلائِي فَلْيَتَّخِذْ رَبّاً سِوَاي ...» (بحارالأنوار، ج16 ص132 ح 82) «كسی كه شكر نعمت‌های مرا به جا نياورد و صبر بر بلا و آزمون‌های من نكند، پروردگاری غير از من را جستجو كند ....». https://eitaa.com/sereshteh