🔺 وقتی کسی ملتفت به این مسائل شد، آن وقت جملاتی که آن حضرت با خدای خودش به کار برده را دوباره تکرار می‌کند و تا اندازه‌ای از این معارف بهره می‌برد.
🔹 نوشته‌اند که حضرت در روز عاشورا با خدای خودش چنین سخن گفته: "اللهمّ اَنتَ ثقتی فی کُلِّ کَربٍ" انسان برای هر پیشامد ناگواری یک راه چاره‌ای را برای آن در فکر دارد. برای بی‌پولی یک جور، برای بی‌یاوری و تنهایی جور دیگر، برای بی‌مسکنی جور دیگر، انسان در هر گرفتاری امیدی به یک مسئله‌ای دارد. اما ایشان عرض می‌کند که "اَنتَ ثقتی فی کُلِّ کَربٍ" هر ناراحتی‌ای که پیدا شده یا نشده چه قبل چه بعد چه حال فقط اطمینان من برای پاسخ‌گویی به او و رفع آن رنج، آن زحمت، آن پیشامد، تنها تو هستی.
🔸 "انتَ ثِقَتی فی کُلِّ کربٍ و رَجائی فی کُلِّ شدّةٍ و انت لی فی کل امر نزل بی ثقة و عدة" اصلاً من غیر از تو نیرویی سراغ ندارم که به آن متوجه بشوم. و تا کنون هم این‌طور بوده.
"کم من هم یضعف فیه الفؤاد" برای من چه بسا پیشامدهایی که دلگیر و دل‌مشغول است. دل و دغدغه‌های انسان را تحریک می‌کند.
"و رجائی فی کل شدة کم من هم یضعف فیه الفؤاد و تقل فیه الحیلة" که انسان راه چاره را نمی‌داند.
♦️ خوب چنین معبودی که ایشان دارد او را به اجتماع نشان می‌دهد، آن وقت پایش می‌ایستد می‌گوید باید حکومت بر این اساس تشکیل شود. علوم براساس نعمت بخشی خداوند تأسیس شود. علم، متعلم، دانشگاه، تدریس، کتاب، چاپ کتاب مجله نویسی همه این‌ها در حالی انجام بگیرد که انسان متوجه این باشد که هر یک از این گرفتاری‌هایی که در این کارها پیدا می‌شود و چاره می‌شود، آن چاره‌هایش تنها منحصر به قدرت الهی است. پس جهان موج می‌زند از قدرت و نعمت. رحمت و هدایت، دستگیری و اجابت.
☑️ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی
@seyedololama