به گمان زیاد امام بزرگوار از این ماه، بهره‌ی فراوان معنوی می‌بردند. قرائن نشان می‌دهد که آن دل نورانی به برکت این ماه بر نورانیّت خود می‌افزود. این فِقره‌ی معروف دعای مناجات شعبانیّه: اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ وَ اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضِیآءِ نَظَرِها اِلَیک. از جملاتی بود که در بیانات امام تکرار می‌شد؛ مکرّر در سخنرانی به مناسبت‌های گوناگون، این فِقره‌ی از دعا را می‌خواندند. این نشان‌دهنده‌ی این است که این بزرگوار به این مناجات و به این مضامین و به این ایّام بابرکت اُنس داشتند. @sh_hosein