📜شرح برخی از فرازهای مناجات شعبانیه
📖فراز: وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْكَ مُسْتَكیناً لَكَ مُتَضَرِّعاً اِلَیْكَ راجیاً لِما ثَوابى لَدَیْك؛ و ایستاده‌ام روبه‌روى تو در حالى كه مسكین تو و متضرع به سوى تو و امیدوار به ثوابى كه نزد تو است مى‌باشم.
📝بین یدیك تعبیرى است عربى و ریشه در روابط انسانى دارد. انسان ممكن است به چند گونه در حضور كسى بایستد:
👈اوّل: در سمت راست او قرار گیرد.
👈دوّم: در سمت چپ او قرار گیرد.
👈سوّم: كاملا روبه‌روى او قرار گیرد.
تنها در صورت سوّم است كه كاملا با او مواجه شده است. از این حالت مواجهه در عربى تعبیر به بین یدیه مى‌گردد.
پس وقتى كاملا با خداوند مواجه مى‌شویم، باید تمام توجّه به او باشد تا بتوانیم در مناجات خود حال و سوز و گدازى داشته باشیم.
این حالت تسلیم كسى است كه هیچ كارى از او ساخته نیست، مانند مال‌باخته‌اى كه تمام ثروت خود را از دست داده و یا بیمارى كه در حال جان كندن است و هیچ اراده و اختیارى از خود ندارد، این حالت بیچارگى و فروتنى و تضرّع است.
روان‌شناسان معتقدند كه در وجود انسان، شادى و غم، خنده و گریه، و ترس و وحشت سرشته شده و هر یك از آن‌ها در جایى مصرف و كاربرد دارد؛ زیرا وجود این‌ها بیهوده نیست.
پس گاهى باید بخندد تا سلامتى و شادابى به دست بیاورد
گاهى باید بِگِرید تا به احساسات و عواطف خود پاسخ بدهد.
گاهى باید خشم بورزد.
گاهى محزون باشد.
و گاهى شادمان شود و اشك شوق بریزد.
خداوند مى‌فرماید: «تَرى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمّا عَرَفُوا مِنَ الْحَق؛ برخى از كشیشان و راهبان را مى‌بینى كه به خاطر شناخت حق و حقیقت اشك شوق مى‌ریزند».
یا مانند حضرت شعیب كه از شوق لقاى الهى گریه‌هاى طولانى داشته است.
در پیشگاه الهى كه قادر مطلق است و ما هیچ طلبى از او نداریم بلكه گناه هم انجام داده‌ایم، باید با گریه و زارى خواسته‌هاى خودمان را مطرح نماییم و امید به پاداش و ثواب الهى داشته باشیم.
بنابراین مناجات‌كننده با این دعا به دو حیثیت وجودى خویش اشاره مى‌كند:
👈 در موقعیتى هستم كه از دشمنان فرار كردم.
👈 اكنون در این‌جا با حال تضرّع و بى‌اعتمادى كامل به خویشتن، ایستاده‌ام.
#مناجات_شبانه
#مناجات_شعبانیه
@sh_hosein