‌ شأن نزول این آیه این چنین هست که، حضرت‌علی(علیه‌السلام) و فاطمه(سلام‌الله‌علیها) و حسن(علیه‌السلام) و حسین(علیه‌السلام) نذری داشتند و بواسطه این نذر ۳ روز روزه گرفتند. در منزل هم چیزی مهیا نبوده و حضرت علی(علیه‌السلام) از فردی یهودی مقداری جو برای نان قرض می‌گیرند. روز اول بعد از اینکه تمام اهل خانه روزه بودند، هنگام افطار مسکینی به در خانه علی(علیه‌السلام) متوسل میشه... اهلبیت تمام نان جوی افطار خودشون رو به فقیر میدن... شب دوم یتیمی دخیل می‌بنده به خانه علی(علیه‌السلام). و شب سوم، اسیری متوسل میشه و این داستان سه روز اتفاق میافته... و اهل‌بیت علی(علیه‌السلام) با آب خالی افطار میکنند و غذای تناول نکردن... وقتی که پیامبر روز چهارم وارد منزل فاطمه(سلام‌الله‌علیها) میشن و این وضع رو میبینن، نگران میشن و از خدا طلب کمک میکنن و همون لحظه این سوره نازل میشه: «هَل اَتی عَلَی الاِنسانِ حینٌ مِنَ الدَّهرِ لَمْ يَكُن شَيْئًا مَّذْكُورًا *... وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَ يَتِيمًا وَ أَسِيرًا * اِنَّما نُطعِمُکم لِوَجهِ اللهِ لانُریدُ مِنکم جَزاءً وَ لاشُکوراً...» طعامی آسمانی از جانب خدا برای اهلبیت نازل میشه و طبق این آیه، این غذای آسمانی پاداش این نیکوکاری اهل‌بیت‌ علیهم‌السلام بود @sh_hosein