این جمله‌ی معروفی که می‌گویند: "آقا شما اهل بهشتید و به بهشت خواهید رفت، اگر ان شاءالله راهتان بدهند". این بسیار حرف به جایی است. ما همه آرزومند بهشتیم، همه در دعاها بهشت را طلب می‌کنیم؛ گاهی طلب بهشتِ تنها هم ما را قانع نمی‌کند، دانه دانه خصوصیات آن را هم در دعا می‌آوریم؛ از حور العینش و از غذای خوبش و از لَحمِ طَیرَش و الی غیر ذلک، در دعاهایمان ردیف می‌کنیم. اما خود خدا می‌گوید ما این بهشت را برای مردم باتقوا آماده کردیم، این سفره را برای یک عده مردم خاصی انداختیم، آن‌ها باید بیایند سر این سفره بنشینند و وارد این منطقه بشوند. آن‌ها کی هستند؟ باتقوایان. چه کسانی هستند باتقوایان؟ آن کسانی که انفاق می‌کنند در خوشی و ناخوشی. این یک شرط باتقوا بودن است، انفاق کردن. انفاق با خرج کردن فرق دارد. خرج کردن یعنی این‌که انسان یک پولی را خرج کند. انفاق خرج کردن است، اما نه هر خرج کردنی. انفاق آن خرج کردنی را می‌گویند که با آن، یک خلائی پر بشود، یک نیاز راستینی برآورده بشود. کجایند آن کسانی که میلیون‌ها خرج می‌کنند، به ظاهر هم برای کارهای نیک خرج می‌کنند، تا از زبان قرآن به آن‌ها بگوییم که بدبخت‌ترین مردمند، زیرا کارشان انفاق نیست. پس انفاق کارِ همه کس نیست؛ انفاق کارِ مردمان باهوش است. آنهایی که خلأها و نیازها را می‌فهمند و حاضر می‌شوند به جا آن خلأها و نیازها را پر کنند. ۵۳/۶/۲۸ #طرح‌کلی‌اندیشه‌اسلامی‌در‌قرآن @sh_qasemsoleimani قرارگاه‌جهادی‌شهیدحاج‌قاسم‌سلیمانی وابسته‌به‌مجموعه‌تبیین‌منظومه‌فکری‌رهبری